VERSLAG: Bente - 11/03 - Tolhuistuin

Bente

Schijnbaar opeens was ze daar, Bente. In het kielzog van de twee andere aanstormende grande dames van de Nederlandstalige popmuziek, S10 en Froukje, slingerde ze zichzelf de bekendheid in. ‘Nee is Nee’, de enorme hit die ze een kleine twee jaar geleden met Maan had, hielp daar natuurlijk ook een handje bij. Vanavond staat ze in een stijf uitverkochte Tolhuistuin, waar de voorste twee, drie rijen ieder liedje zo hard meeschreeuwen dat we het tot in Bente’s microfoon horen.

Vooropgesteld heeft de Muidense zangeres met Als Ik Met De Wind Kon Dansen een heel goed album uitgebracht, met een uitstekende balans tussen breekbare ballads en elektronische popliedjes die je laten bewegen. Met andere woorden: laverend tussen huilen en dansen, zo zien we het graag. Wellicht niet goed genoeg voor een Edison-nominatie, maar desalniettemin een verdienstelijke debuutplaat.

In de Amsterdamse popzaal aan de andere kant van het water, laat ze om te beginnen eens goed blijken hoe ontzettend vet ze het vindt dat ze een eigen show in de hoofdstad heeft: “Mijn lievelingsstad!” Wat daarnaast gelijk opvalt: die enorme ‘maan’ - vermoedelijk een luchtballon, vernoemd naar het gelijknamige nummer - die boven haar hoofd hangt. Aanvankelijk een lelijk ding, maar gedurende de show krijgt het ding een bijzondere rol, wanneer de lichten gedimd zijn en zij in haar eentje daarmee te zien is.

Hoe vet ze het vindt om hier te staan, sijpelt ook een klein beetje door in hoe ze de show begint. Een tikkie nerveus en niet altijd even zuiver, maar gelukkig zijn die problemen maar van korte duur. Er zit een mooie verhouding in de setlist, waarbij ze er bewust voor kiest om van het middenstuk een lange tranentrekker te maken, waarbij het veel over (de kwaliteit van) de liedjes en haar zang zegt, dat het geen moment gaat vervelen. Integendeel, haar innemende overkomen zorgt ervoor dat de zaal aan haar lippen hangt (een paar bloedirritante praatgrage bezoekers daargelaten).

Wat vervolgens óók helpt, zijn de twee verrassingen die ze in petto heeft. Na een kort inleidend praatje over hoe blij ze is - Bente is erg blij vanavond (en terecht) - dat ze met bepaalde mensen heeft mogen samenwerken waar ze tegenop kijkt, haalt ze Typhoon op het podium voor ‘Ik Ken Dit Niet’. Dat zorgt niet per se voor het beste resultaat, maar de twinkeling in de ogen van Bente maakt veel goed: vanaf dit moment zijn de zenuwen écht weg.

Even later vertelt ze over haar band met Meau, en hoe ze vroeger samen op zangles zaten, het heel goed met elkaar konden vinden, maar elkaar uiteindelijk uit het oog verloren. Je raadt het al: ook de ‘Dat Heb Jij Gedaan’-zangeres is in de Tolhuistuin, voor ‘Als Geen Ander’, de grootste hit van de plaat en tevens het hoogtepunt van de avond. De twee halen het beste in elkaar naar boven en daarnaast is dit eindelijk een liedje waarbij de uitstekende stem van Bente ook goed naar voren komt.

Het geluid, en dat is dan gelijk de voornaamste smet op de avond, is namelijk bij vlagen totaal niet in orde in de Tolhuistuin. Zelfs wanneer ze praat en er géén muzikale begeleiding is, is de 22-jarige zangeres halverwege de zaal slecht te verstaan. Dat valt vooral op tijdens de grootse liedjes zoals de titeltrack, wanneer haar stem bijna helemaal ondersneeuwt in het elektronische geweld. Het bedankje aan haar geluidsman aan het einde van de avond had dan ook best achterwege gelaten mogen worden, maar onderaan de streep levert Bente hier een voorproefje voor haar Paradiso-show volgend jaar dat absoluut naar meer smaakt. En ondertussen alvast door naar Pinkpop: kan best.