VERSLAG: The Unholy Alliance Chapter III - 7/11 - Heineken Music Hall

The Unholy Alliance Chapter III - 7/11 - Heineken Music Hall

Het idee van een rondreizend gezelschap met Slayer als pater famillias doet veel metal liefhebbers watertanden. The Unholy Alliance is zo’n tour en ontheiligt Nederland voor de derde keer. Ditmaal zijn Trivium, Mastodon en Amon Amarth meegenomen en ontbreekt talent van eigen bodem niet in de vorm van Blind Sight. Geruchten dat Slayer het misschien voor gezien gaat houden staken afgelopen zomer de kop op, maar daarmee schijnen ze korte metten mee te willen maken. Uitverkocht is de Heineken Music Hall niet, maar van gebrek aan populariteit is geen sprake.

3FM organiseerde een competitie voor Nederlandse band om de openingsact van deze avond te bepalen. Een gelegenheid voor opkomend talent eens voor een groot publiek op te treden en de eer het voorprogramma van Slayer te mogen verzorgen. Blind Sight kwam als winnaar uit de bus en geniet zichtbaar van hun optreden op het grote podium. Slechts twintig minuten krijgen de heren, maar genoeg tijd om de vroeg aanwezige toeschouwers positief te verassen met een mix van hardcore en melodieuze metal.

Het Zweedse Amon Amarth geeft de officiële aftrap van deze onheilige alliantie en is metal van een geheel ander kaliber; melodieuze death metal geïnspireerd door Viking mythologie. De band is populair en dat is goed te zien aan de hoeveelheid shirts met de naam van deze band, maar vooral aan de reacties die zanger Johan Hegg weet los te krijgen bij het publiek. Once Sent From The Golden Hall uit 1997 was een doorbraak voor de Zweden en sindsdien is steevast om de twee jaar een goed album uitgebracht. Sprake van een drastische koerswijziging is er echter nooit en dat maakt ook hun optreden wat eentonig. Epische riffs wisselen elkaar af aangevuld met dubbele bass partijen. De band geeft nog een laatste keer les in synchroon headbangen en houdt het voor gezien.

Het optreden van Mastodon wordt overschaduwd door geruchten en onzekerheid. De show in Offenbach een aantal dagen eerder werd namelijk gecancelled wegens ziekte van één van de bandleden. Ziek is hij nog steeds, want er staat een trio op het podium vanavond. Tegen het einde van de show maken zijn collega’s duidelijk dat Bill Kelliher met pancreatitis in het ziekenhuis ligt en behoorlijk ‘fucked up’ is. Het getuigt van professionaliteit dat er toch besloten is op te treden en daarvoor verdienen ze een pluim, vanzelfsprekend niet voor het beste optreden uit hun geschiedenis. Complexe gitaarpartijen in nummers als Bladecatcher en Capillariona Crest, die het geluid van deze band voor een groot deel kenmerken, komen namelijk niet tot hun recht. Brent Hinds doet zijn uiterste best dit gemis op te vangen en de snelheid waarmee hij met zijn snaren beide partijen tracht te spelen is noemenswaardig. Het is als boerenkool zonder worst of een broodje kroket zonder mosterd; je mist iets maar het blijft verdomd lekker!

Trivium mag vervolgens als soort van co-headliner het volledige podium gebruiken. Dat blijkt wel toevertrouwd aan deze jonge honden, want naast een grote fanbase die de weg naar Amsterdam heeft gevonden, wordt uiterst professioneel een metal show neergezet. Alsof ze twintig jaar terug in de tijd zijn gegaan worden scherpende solo’s uit hun puntige gitaren getoverd en posen ze alsof hun platendeal ervan afhangt. Op het nieuwe album Shogun lijken de Amerikanen een balans gevonden te hebben tussen het oudere materiaal waarop de agressiviteit de boventoon voerde en het meer heavy metal georiënteerde werk van The Crusade. Ook live is die balans tot in de puntjes verzorgt, het mag dan allemaal wel heel clichématig aandoen met hun acrobatiek en Amerikaanse patserigheid, het wordt vol overtuiging gebracht. Trivium verzoent op doeltreffende wijze oud met nieuw en nostalgie met toekomstmuziek. Het verloochenen van de roots wordt soms als een taboe beschouwd binnen de metal scene en dat begrijpen deze heren maar al te goed, chapeau!

Slayer is een band die nooit veel is afgeweken van hun oorspronkelijke sound. Het voordeel daarvan is dat je als fan niet hoeft te hopen op een album dat terug grijpt naar vergane glorie. Niet zo positief is het dat je langzaamaan een karikatuur dreigt te worden van jezelf. Slayer is een band die dit als geen ander heeft begrepen. Ze hebben dan misschien nooit een tweede Reign In Blood gemaakt, maar die onmogelijke opgave hebben ze nooit willen volbrengen. Ze doen wat ze doen, en dat is nog altijd op compromisloze wijze destructieve trash metal albums uitbrengen. Van karikaturiseren is al helemaal geen sprake, want een band zo groot als deze weet dondersgoed dat er altijd sprake is van een product met marktwaarde, merchandising, branding en dus ook een bepaalde gevoelswaarde. En dat is waar het voor de echte fans allemaal om draait.

Een concert van Slayer is grotendeels een avond vol zekerheden. Een stortvloed aan klassiekers als Raining Blood, Angel Of Death en War Ensemble raast je om de oren met een te hoog decibelniveau (ook iets te schel vanavond), bijbehorende moshpits ziin legendarisch en laat je bont en blauw snakken naar adem en daarnaast is er nauwelijks sprake van interactie tussen band en publiek. De enige uitzonderingen die deze avond kent, komen in de vorm van een aantal nummers die geruime tijd niet meer live zijn gespeeld en het nieuwe Psychopathy Red. Zo komt er verassend veel materiaal langs van South Of Heaven (Ghost of War, Live Undead) en wordt er weer eens iets van Divine Intervention uit de oude doos getoverd. Een alleraardigste setlist dus. Slayer heeft bewezen zijn marktwaarde nog zeker niet te zijn verloren en gaat zelfs een beetje met de tijd mee. Een gigantisch scherm met LED-lampjes geeft het optreden wat showelementen en maakt het tot een waar spektakel. Het lijkt erop dat we nog lang van deze giganten kunnen genieten en het wedstrijdje SLAAAYYYEERR roepen nog jaren voort kunnen zetten.