VERSLAG: Ladytron - 8/11 - Melkweg

Ladytron - 8/11 - Melkweg

Er zijn van die bands waarvan je niet begrijpt waarom het nog geen grote naam is. De kritieken van het debuut 604 uit 2001 waren al lovend. En de kwaliteit van Ladytron is in hun negen jarig bestaan alleen maar gestegen. Het Liverpoolse kwartet Reuben Wu, Daniel Hunt, Helen Marnie en Mira Aroyo is wellicht het best te beschrijven als de hedendaagse variant van the Human League die beïnvloedt zijn door de muziektrends van de jaren negentig. Allen zijn nagenoeg even verantwoordelijk voor het schrijven en uitvoeren van hun liedjes. Op het dit jaar verschenen vierde album Velocifero (recensie) is naast de vooruitgang ook de samenhang van het geheel veel sterker

Ze staan er vanavond bij als altijd. Allemaal in het zwart gekleed, vier stellages met keyboards, de heren op de achtergrond versterkt met een drummer en bassist, de dames op de voorgrond. Vroeg in de set passeren de nieuwe singles ‘Ghosts’ en ‘Runaway’ de revue en zet daarbij Helen neer als de lead zangeres. De ander heeft de spotlight op haar gericht in ‘Deep blue’ en met ‘Kletva’ kan Kira in haar moerstaal Hongaars aan het werk. Maar het is vooral de samenzang tussen beide in ‘Seasons of illusions’ waaruit blijkt waarom dit duo zo goed werkt, de een met een hese spreekstem en de ander met een lieflijk popzang. Ouder werk ‘Seventeen’, met een hoop extra distortion, en ‘Playgirl’, welke niet helemaal vlekkeloos verloopt, krijgen de grootse respons van het publiek maar vallen wel wat uit de toon met de rest van de set. Die bestaat grotendeels uit nummers van het nieuwe Velocifero die veel minder lichtvoetig is dan het vroegere materiaal. Wat erg leuk is om te zien is dat de band minder statisch is dan in hun begin jaren. Toen stonden de dames nog ongemakkelijk verstopt achter hun microfoons, nu huppelen ze van links naar rechts en worden we opgejut om mee te zingen

Het geluid is heel zwaar met veel bas en strakke drumbeats. Het geeft een duister gevoel. De belichting, veelal rood met vlagen wit en blauw, komt vanachter de band en helpt de beklemmende stemming te scheppen. Het lijkt voor Ladytron erg belangrijk dat de de donkere Melkweg in deze atmosfeer wordt gehuld. Het mag dan ook geen feel-good einde genoemd worden als de band terugkomt voor het toegift. Opzwepend zijn de uitvoeringen van ‘Burning up’ en het fantastische ‘Destroy everything you touch’ wel.