VERSLAG: Dermot Kennedy - 24/03 - AFAS Live

Dermot Kennedy

Toen Dermot Kennedy vier jaar geleden een van z’n eerste ‘grote’ shows in Nederland speelde, was de kritiek niet van de lucht. Hij werd onder meer als ‘doodsaai’ bestempeld en iemand die weinig tot geen interactie met het publiek zocht. Het slechte nieuws is: aan dat laatste blijkt anno 2023 niks veranderd te zijn. Het goede nieuws is echter dat Dermot in een uitverkochte AFAS Live zo’n feilloze show speelt dat-ie die interactie ook helemaal niet nodig heeft.

Want nee, de 31-jarige Ier is niet bepaald wat je noemt een rasperformer. Daar staat echter tegenover dat hij over een van de meest indrukwekkende stemmen in zijn genre beschikt én uitzonderlijk veel emotie in zijn performance weet te gooien. Zó veel, dat z’n stem af en toe - heel kortstondig - overslaat, alsof hij onderschat wat de liedjes met hem doen. Deze combinatie leidt ertoe dat het kippenvel je om de haverklap op de armen staat, en her en der flink wat traantjes worden weggepinkt.

In een setlist die een kleine twee uur beslaat, is het moeilijk om een paar hoogtepunten aan te wijzen: de hele show is tenslotte een groot hoogtepunt. Maar als we er dan toch een paar uit moeten pikken… Het perfect opgebouwde ‘An Evening I Will Not Forget’ heeft niet alleen precies de juiste muzikale nuances op de momenten dat het moet, maar snijdt ook dwars door je ziel wanneer de zanger alle registers opentrekt. ‘Kiss Me’, een uur of wat later, blijkt live helemaal geen ongeïnspireerde dertien-in-een-dozijn-track te zijn, maar een goed doordacht popliedje dat-ie (zeker gezien de emotie in een groot deel van de show) ook echt nodig heeft om het palet weer even te reinigen.

En dan hebben we het nog niet gehad over het akoestische blokje - met alleen Dermot aan de piano, heel fraai uitgelicht, terwijl de rest van zijn band (en achtergrondzangers) in het donker wegvallen. ‘Rome’ speelt hij ronduit magistraal, en je kan op dat moment een speld horen vallen in de AFAS. Wanneer dan ook ‘Innocence and Sadness’ volgt, een van de mooiste liedjes van het vorige jaar, barst de zaal uit elkaar van gevoel en emotie. “Eigenlijk kan ik niet zeggen dat ik het ene liedje mooier vind dan het andere. Maar het is wel zo.” Het is duidelijk niet alleen een publieksfavoriet, maar óók een favoriet van de beste man zelf.

Even later legt-ie tijdens ‘Kiss Me’ de show stil, omdat een of andere totaalidioot meent een potje te moeten gaan knokken met z’n medebezoekers. “Dickhead”, verzucht Dermot, zichtbaar geïrriteerd. Nadat hij de beveiligers erop heeft af gestuurd en deze kale mafkees is afgevoerd, starten de (uitstekende) band en hij het liedje gewoon nog een keer in. Zonder ook maar een kik te geven. Bijzonder knap.

Misschien dat een zaal van dit formaat zo’n vier jaar geleden nog (veel) te vroeg kwam; je merkt tenslotte ook aan alles dat Dermot Kennedy zijn eigen sound inmiddels veel meer gevonden heeft dan toen het geval was. Vanavond bewijst hij namelijk zonder twijfel de AFASsen van deze wereld moeiteloos aan te kunnen. Volgende halte: Ziggo Dome?