VERSLAG: Avril Lavigne - 14/04 - AFAS Live

Avril Lavigne

Weinig artiesten hadden zoveel vertrouwen in een goed verloop van de coronapandemie als Avril Lavigne (en haar boekers). De show werd medio 2019 (!) al aangekondigd en vervolgens liefst drie keer verplaatst. 2020 werd 2021, 2021 werd 2022 en inmiddels is het 14 april 2023 en kunnen ruim vijfduizend uitzinnige fans in de AFAS Live ein-de-lijk genieten van de voormalige tieneridool.

Over het ietwat turbulente verleden van de Canadese zangeres hoeven we niet al teveel meer uit te weiden, maar laten we het erop houden dat het tekenend is dat een nummer als 'Here’s To Never Growing Up' (ook alweer tien jaar oud, geschreven door ex-man Chad Kroeger) op de setlist staat. Eén blik in de zaal en richting het podium leert dat dit liedje op vrijwel iedereen van toepassing is: het zeer gemêleerde publiek is daar een goed voorbeeld van. Van tieners met knalroze haar tot aan kalende mannen van begin vijftig in bandshirts en alles daar tussenin - het is een bont gezelschap.

Het enige dat er bij Lavigne - inmiddels zelf 38 - veranderd is ten opzichte van haar hoogtijdagen zo’n twintig jaar geleden, is hoe routineus ze op het podium staat. En daar gaat het dan ook gelijk mis vanavond. Want goede goden, wát een plichtmatige interactie. Het enige praatje dat nog enigszins origineel zou kunnen zijn, is haar korte babbeltje over hoe ze op 17-jarige leeftijd voor het eerst in Amsterdam was, en het toen érg leuk had. We weten allemaal wat ze bedoelt, natuurlijk: niemand kijkt er raar van op dat Lavigne toen waarschijnlijk zo stoned als een garnaal over de grachten strompelde.

De aankleding van de show is (ook) behoorlijk standaard. Wanneer je - pre-corona nota bene - bijna vijftig euro betaald hebt voor een kaartje en bovendien al vier jaar gewacht hebt, mag je best wat verwachten. Niets is minder waar, want behalve een enorm LED-scherm boven het podium waarop af en toe wat clips te zien zijn en Lavigne sporadisch live getoond wordt en een rij klassieke speakers met schermpjes erin, is het allemaal erg magertjes.

Gelukkig is het muzikaal allemaal wel tiptop in orde, toch? Ben je mal. Het geluid staat veel en veel te hard en is bovendien ook nog eens zo afgesteld dat de zangeres zelf amper te horen is. Soms is dat maar goed ook. Lavigne is nooit gezegend geweest met een geweldige livestem, maar het lijkt erop dat de hoge noten van haar tienerjaren allang niet meer haalbaar zijn. Dat probeert ze te verdoezelen door meer dan een derde van de show over een bandje mee te zingen, maar ook dat gaat niet altijd even goed. Zo loopt ze tijdens het eerste couplet van ‘Avalanche’ continu een fractie van een seconde achter.

Het gekke is echter: voor het entertainment maakt bovenstaande allemaal geen reet uit. De liedjes van haar iconische debuutplaat Let Go - grotendeels geschreven en/of geproduceerd door het trio dat in die tijd ook verantwoordelijk was voor de stormachtige ontwikkeling van Britney Spears en Hilary Duff - slaan ruim twintig jaar na dato namelijk nog steeds in als een bom. ‘Complicated’, ‘Sk8er Boi’ en ultieme setafsluiter ‘I’m With You’ zijn tijdloze wereldsongs die (klaarblijkelijk) een optreden kunnen redden. Zeker in combinatie met een aantal prima poppunkliedjes die ze door de jaren heen geschreven heeft (‘Bite Me’, ‘Girlfriend’, ‘What The Hell’), staat er op papier in feite een aardige setlist.

Het is des te meer zonde dat ze het zo routineus afraffelt en het vocaal allemaal niet meer kan belopen, maar getuige de reactie uit de zaal, zal dat het gros van de fans worst wezen. En daar gaat het uiteindelijk óók om. We kijken alvast uit naar 2052, als Let Go zijn vijftigste verjaardag viert en een bijna zeventigjarige Lavigne op jubileumtour gaat. Ook dan gaat het dak eraf, wedden?