VERSLAG: Krezip - 20/04 - Melkweg

Krezip

“De laatste keer dat we in de Melkweg stonden was in 2009! Ik was net bevallen, alles deed nog pijn”, vertelt Jacqueline Govaert met een knipoog. De frontvrouw van Krezip is in een melancholische bui, vermoedelijk niet in de laatste plaats omdat ze vanavond haar verjaardag viert. “41 ben ik geworden. Zó! Dat is eruit.”

Een van de meest populaire Nederlandse bands van de afgelopen 25 jaar is weer terug op de planken, nadat ze in 2019, schijnbaar uit het niets, een reünie aankondigden. En net als met Acda en de Munnik een paar weken geleden, verkochten zij toen ook ogenschijnlijk eenvoudig drie keer de Ziggo Dome uit. In een lange (corona)periode van duimen draaien, waarin ze zich afvroegen of ze ‘ooit nog op de planken zouden staan’, hadden ze alle tijd voor het schrijven van nieuwe liedjes. Het resultaat is het eerder deze maand verschenen Any Day Now, waarvan de titeltrack gaat over die nare gedachten.

Met die plaat staan ze de komende weken - voor het eerst in bijna vijftien jaar dus - weer in de clubs, en bouwen ze die tour in 2024 uit naar de theaters. Getuige het feit dat praktisch overal het bordje ‘uitverkocht’ op de deur kan, is Krezip nog steeds mateloos populair, zowel bij jong als oud. De band rondom Govaert is een soort familie-uitje geworden: zelden zie je zoveel gezinnen samen bij een concert. En in dit geval is dat niet omdat de kids geëscorteerd moeten worden (zoals bijvoorbeeld bij een Olivia Rodrigo het geval was), maar omdat de band simpelweg een legacy heeft die ervoor gezorgd heeft dat het bij veel jongelingen in de zaal met de paplepel is ingegoten.

Toch is het vooral (logischerwijs) de oude garde - lees: de dertig- en veertigplussers - die steengoede klassiekers als ‘All Unsaid’ en ‘In Her Sun (Stupid)’ woordelijk meezingen. Zo’n enorm feest als in de Ziggo Dome wordt het echter helaas geen moment, en vooral de beruchte Dutch Disease is vanavond weer een ongekende plaag. En dat is niet alleen zonde, maar ook nog eens onnodig. Er zijn weinig bands met zoveel ervaring - Govaert voorop, overigens - die met zo’n ongekend plezier op de planken staan. Vooral bassist Joost van Haaren en toetsenist Annelies Kuijsters lijken zo blij als een kind dat ze ook weer shows van dít formaat kunnen spelen. Lekker dicht op de fans - geef ze eens ongelijk.

Het is overigens niet alleen het plezier dat het zo’n geslaagde avond maakt, want Krezip klinkt ook gewoon (nog steeds) als vanouds. Ook tracks als ‘Plug It In and Turn Me On’ en ‘Play This Game With Me’, uit de periode waarin ze volop hun elektronische kant ontdekten, hebben de tand des tijds vakkundig doorstaan en zijn binnen deze set feestnummers geworden. En ja, over ‘I Would Stay’ hoeven we het niet meer te hebben, toch? Dit stukje magie, onmiskenbaar (en voor altijd) onderdeel van de Nederlandse popcultuur, speelt zich vanavond af op een piano midden in de zaal, en is vanzelfsprekend weer een voltreffer.

En ook al zijn al die nieuwe liedjes niet van het niveau van early Krezip - met een frontvrouw als Jacqueline Govaert, van wie het lijkt alsof ze aan haar tweede of derde jeugd begonnen is, kan deze band makkelijk nóg een kwart eeuw mee.