VERSLAG: Elbow - 10/11 - Tivoli

Elbow - 10/11 - Tivoli

Deze band behoeft eigenlijk geen introductie meer; het winnen van de Nationwide Mercury Prize, elke avond uitverkochte zalen en eindelijk de definitieve doorbraak met The Seldom Seen Kid. 2008 is duidelijk het jaar van Elbow. Deze vijf lads uit Manchester mogen vanavond in Tivoli Oudegracht deze barre herfstdag een mooie afsluiting bezorgen. En zeg eens eerlijk, wie is nu beter in staat dit klusje te klaren dan Elbow? Met hun licht melodramatische rock verhalend over liefde, leven en dood vormen ze praathol Tivoli om tot een intieme huiskamer waarin duidelijk één persoon het woord voert: frontman Guy Garvey. Met zijn liefdevolle handreikingen, warme voordracht en fantastische sarcastische humor zal de zaal hem na vanavond op handen dragen.

Maar eerst zijn wij allen aanwezigen om stipt 20:30 uur getuige van iets dat toch wel één van de huisspecialiteiten van de Utrechtse popzaal genoemd mag worden, de battle: bar vs podium. Op het podium staat namelijk een kleine indiaans aandoende dame genaamd Jesca Hoop die het voorprogramma mag verzorgen. Een breekbare singer-songwriter uitgerust met akoestische gitaar, die volgens de aankondiging van Garvey himself tot de besten in het genre behoord. Welnu, dit is uiteraard een oneerlijke strijd. Hoe kan een dergelijk meisje nu winnen van een barbaars converserende bende kroegtijgers? Veel meer dan de melodielijnen heeft uw recensent dan ook niet meegekregen, maar ik kan u zeggen dat Jesca Hoop een naam is om te onthouden.

Na wat lekkere plaatjes van Fleet Foxes en Sigur Rós verschijnen de mannen van Elbow op het podium, bijgestaan door een vrouwelijk strijkers-en zangtrio. Na een vriendelijke begroeting wordt The Seldom Seen Kid-opener ‘Starlings’ ingezet. Vier van de vijf bandleden dumpen hun longinhoud in trompetten, terwijl de zaal wordt overspoeld door fel, wit licht. De bende kroegtijgers verandert in een aandachtige menigte die zo af toe zelfs de ogen sluit, het zit goed. Nummers als ‘The Bones Of You’ en ‘Mirrorbal’, waarin het pianospel lijkt te versmelten met de ronddraaiende witte lichtstippen, passeren de revue. De warme papastem van Garvey overlaadt je met emoties en klinkt vol en loepzuiver, evenals het geluid trouwens. Opmerkelijk is ook dat Elbow zoveel beter tot zijn recht komt in de intimiteit van een zaal dan bijvoorbeeld afgelopen zomer op Lowlands, waar die huiselijke sfeer ontbreekt.

Tussen de nummers door is Garvey niet te beroerd om een praatje te maken en het publiek wordt zodoende nooit vergeten. “Gaat het allemaal nog goed met iedereen?” horen we regelmatig. De man beschikt ook over een geweldig gevoel voor humor en daar worden we dan ook vaak mee geconfronteerd. “Jullie zien er allemaal gezond en goed uit vanavond! Nou ja, vergeleken met de Britten dan” Hele verhalen steken soms de kop op met veel hilariteit en gelach tot gevolg, om vervolgens verder te gaan met een serieus nummer over de dood, hilarisch! Klapper van de avond is toch wel het epos ‘Newborn’ afkomstig van Asleep In The Back. Er zit zoveel rek in de climax van dit nummer dat het een ware aanslag is op je lijf, werkelijk prachtig. Natuurlijk komen ook ‘Leaders Of The Free World’ (“Na januari moeten we dit nummer eigenlijk schrappen vanwege Obama”) en ‘Grounds For Divource’ voorbij. Bij ‘On A Day Like This’ komt er nog een Elbow-vlaggetje tevoorschijn die het optreden van Lowlands heeft overleefd, tot blijdschap van de band. Elke noot wordt vol overgave voorgedragen en je merkt aan band en publiek dat we onderdeel zijn van iets speciaals. Als we dan met de hele zaal nog even luidkeels ‘Rivers Of Babylon’ zingen om een toegift te verdienen komen de mannen glimlachend achter de coulissen vandaan. Met ‘Some Riot’, ‘Station Approach’ en afsluiter ‘Scattered Black and Whites’ komt er een einde aan een intense en onvergetelijke avond. Wat een sfeer, wat een band en vooral, wat een frontman!