VERSLAG: Wu-tang Clan & Nas - Ny State Of Mind Tour - 06/06 - Ziggo Dome

New York State of Mind Tour

Waar Harry Styles een enorm scala aan kleur de Johan Cruijff ArenA in weet te kletsen, zijn er ongeveer zestien duizend mensen een week bezig geweest om die oude zwart/gele t-shirts tevoorschijn te halen om vervolgens op 6 juni jl. de Ziggo Dome te vullen, en Hiphop Royalty van de bovenste plank te aanschouwen.

En het is voor mij enigszins verrassend, de drukte bij de New York State of Mind tour van Wu-Tang Clan & Nas. Hier en daar is een aantal lege stoeltjes te vinden, maar het is een fijne constatering dat zulke legendes niet voor een half gevulde zaal staan, maar voor een enthousiaste en volle Ziggo Dome

En je ziet niet alleen Wu-Tang logo’s op shirts en petten, maar ik spot ook een jas van Extince, een pet van de Tuindorp Hustler Click, en een Notorious B.I.G. quote op de bovenarm van een zekere recensent.
Kortom, dat we op het feestje zijn van een formatie die sinds begin jaren negentig actief is, is vrij duidelijk te zien aan het publiek. Al is het altijd mooi om een grote broer te zien die het kleine broertje een W pet opzet, en mee neemt naar dit soort avonden.

Want de relatief hoge gemiddelde leeftijd in het publiek (zeker als je buiten in de rij staat en naar de ArenA aan de overkant kijkt), is op het podium ook vertegenwoordigd. Op Nas na, met zijn 49 lentes, zijn alle heren de 50 al even gepasseerd. De energie levels zijn iets lager dan ze waren in de hoogtijdagen, maar op de raps heeft het zijn uitwerking zeker nog niet gehad.

RZA begint de avond als MC Extraordinaire, en wisselt die taak voornamelijk af met Raekwon, terwijl ze zich een weg banen door een imposant oeuvre dat ondertussen dertig jaar overspant. In eerste instantie worden maar liefst acht van de tien originele leden het podium op geroepen, om stuk voor stuk hun eerste verses van de avond te doen. Dat het er acht zijn komt door het thuis blijven van Method Man, en natuurlijk het overlijden van Ol’ Dirty Bastard in 2004 . Een gemis, zeker, maar U-God en RZA nemen over de avond verspreid een aantal van hun taken over en doen dat uitstekend.

Desalniettemin, tachtig procent van de Wu op één podium is op zichzelf al een vrij uniek selling point van deze tour. Dat de rappers hierdoor op momenten niet gek veel te doen hebben op het podium en er soms wat verloren bij staan, mag de pret absoluut niet drukken.

Want wanneer elk van hen aan de beurt is, komt dat vertrouwde geluid uit het New York van de jaren negentig meteen tevoorschijn. Zo gaan we in wisselende samenstellingen op een trip van Liquid Swords naar 36 Chambers, langs Wu-Tang Forever en Only Built 4 Cuban Linx, dwars door de jeugd van zo’n beetje iedereen die hier staat.

The Wu wisselt drie sets af met Nas, die andere legende uit New York. Hij wordt geïntroduceerd met een korte cutscene op het grote scherm, met quotes van onder andere Tony Montana en Walter White.
En dat hij de jongste is, is gek genoeg best wel te merken. Waar hij bij z’n openingsnummer Raekwon en Ghostface nog naast zich heeft voor de backing vocals, doet hij het leeuwendeel van zijn repertoire nagenoeg in zijn eentje. Hij dendert van links naar rechts op het podium, met een grote grijns op z’n gezicht, leunend op de luxe van nieuwe hits. Want hoe legendarisch bijvoorbeeld C.R.E.A.M. ook is, het is en blijft oude, gritty hiphop uit de jaren negentig, en dat valt toch een beetje in het niets bij een Hit-boy productie uit dit decennium.

Er is vanavond één ding dat alle rappers op het podium gemeen hebben. Ze zijn ontzettend trots op het feit dat ze grondleggers zijn van een genre dat verder is gegroeid dan elk van ons ooit had kunnen bedenken.
Zowel Nas als RZA nemen de tijd om dit duidelijk te maken aan het publiek met een korte speech, en RZA heeft ook nog even een momentje gevonden om een oproep tot gelijkwaardigheid te doen, met een remix van Come Together van The Beatles als opener van de derde set.

Natuurlijk moest Amsterdam nog even bewijzen dat we hoger springen dan Stockholm. Natuurlijk kregen we gifjes en loopjes op een groot scherm, en werden we uiteraard even aangespoord om precies dat aan te steken waar Nederland bij rappers uit de VS bekend om staat. Het was in alles een feest van herkenning.

Het absolute hoogtepunt van de avond komt wanneer eerst Gravel Pit (Als je die vroeger op The Box zag, heb ik ‘m waarschijnlijk aangevraagd), en vervolgens Shimmy Shimmy Ya van ODB losgelaten worden.
Een al uitgelaten publiek gaat hier nog één keer helemaal los, en zo komt er uiteindelijk met One Mic van Nas een einde aan een schitterende avond waar de liefhebbers van die New Yorkse Boombap precies kregen waar ze voor kwamen.