VERSLAG: Izo Fitzroy - 14/06 - TivoliVredenburg

Izo Fitzroy 14/06 TivoliVredenburg

Een concert midden in de drukke werkweek is soms een uitdaging en lange tijd leek het erop dat deze recensie alleen over de hoofdact zou gaan. In veel gevallen is een voorprogramma ook snel weer vergeten en na ruim 20 jaar intensief concerten bezoeken zijn de echt goede support acts op 1 hand te tellen.

Maar wat een geluk dat de treinen op tijd rijden, het niet al te druk is in de concertlocatie en Lucia (Hakbijl) relatief laat mag aantreden als openingsact. De Nederlandse zangeres heeft naast een bijzonder charmant en sympathiek voorkomen al snel de gunfactor mee en ook met haar stem en liedjes bewijst ze een groot talent te zijn die meer dan verdiend een zaal als Cloud Nine kan entertainen en ontroeren met haar cover van Carole King (It's Too Late). Een aanwezige maakt de vergelijking met Lauryn Hill en qua toon van de vocalen is dat geen gekke observatie en een mooi compliment voor Lucia, die ook qua podiumpresentatie uitstekend overkomt ondanks haar introverte karakter en aversie van feestjes vol vreemde mensen. Ze staat er en het klinkt als een klok, een lange muzikale carrière is haar hopelijk gegund, want alle kwaliteiten zijn aanwezig.

De concert-dj ter plaatse verdient ook een pluim met heerlijke funky plaatjes tussen de acts door, waaronder Janella Monae. Een heerlijk biertje later is het al de beurt aan Izo Fitzroy, de dame waar iedereen voor is gekomen. Met haar voltallige band inclusief gospelkoor, bassist met foute snor, drums, gitaar en orgel weet de zangeres moeiteloos het publiek vanaf noot één in te palmen. Gekleed in een prachtige rode jurk, goed bij stem en handig op de piano vliegt de ene na de andere catchy song voorbij. Het lijkt soms wat op Adele, Duffy of Paloma Faith, maar ergens is het net iets rauwer. Een vleugje Beth Hart zeg maar.

Ook Fitzroy covert, ditmaal een mooie song van Joan Armatrading: Love and Affection. Een persoonlijk hoogtepunt is God Gets A Little Busy Sometimes waarbij bij velen het kippenvel op de armen staat of bij een ander de tranen in de ogen. Een diep vanuit de ziel gespeeld lied dat qua intensiteit vergelijkbaar is met Leave A Light On van Beth Hart. En dan sta je hier tussen dolgelukkig dansende en meezingende mensen bij een zangeres die tot dusver amper airplay en publiciteit krijgt in Nederland. Zeer onverdiend, de weg op eigen kracht en wat enthousiaste recensies op internet duurt wat langer dan een hype creeeren via de massamedia, maar Izo Fitzroy verdient zeker een uitverkochte Carré, Afas Live en uiteindelijk Ziggo Dome. Een weergaloze soul en popavond, een ode aan alles wat er mooi kan zijn aan muziek, zowel qua vrolijkheid als melancholie, het gehele palet komt aan bod bij de bloedmooie en loepzuiver zingende topzangeres genaamd Izo Fitzroy.

Tekst: Thomas Spiekerman