VERSLAG: Ben Howard - 19/06 - Koninklijk Theater Carré

Ben Howard in Koninklijk Theater Carré

Opgewekt begaf ik mij vanavond naar Carré om eindelijk eens Ben Howard echt live te aanschouwen. Ik heb hem vele malen op tv of online ‘live’ mogen bewonderen maar van een echt concert kwam het maar niet. Hoewel hij nog steeds als een mainstream artiest wordt beschouwd, is hij dat al lang voorbij en dat bewijst hij met zijn nieuwste album “Is It?”

Na de opwarmer Mabe Fratti, die wat lauw werd ontvangen, was het even wachten op Ben. De opkomst van hem en zijn bandleden was anders en paste prima bij zijn huidige muziek. Het licht was gedimd, het publiek begon te klappen, de muzikanten namen plaats. Een projectie als decor, die overigens bij elk lied veranderde. Het publiek kon dit wel waarderen.

Als het eerste nummer “Days of Lantana” begint kreeg ik gelijk de neiging mijn vingers in mijn oren te stoppen. Het geluid klonk erg wollig en schel tegelijk. De drums stonden veel te luid afgesteld. Hierdoor was Ben nauwelijks te verstaan en werden andere instrumenten ondergesneeuwd maar het publiek omarmde hem met duizend armen tegelijk en leek het niet te deren. De sfeer was gemoedelijk, bijna familiair.

Bij “Couldn’t make it up” leek het wel of de geluidstechnicus zat te slapen. Van vele mensen die ik heb gesproken voorafgaande aan het concert kreeg ik te horen hoe goed Ben Howard live is. Ik kon alleen maar knikken als mij dit werd verteld maar nu dook ik zowat in mijn stoel van plaatsvervangende schaamte.
Normaal gezien is Ben een ongelofelijk goede live artiest, een goede singer-songwriter die echt wel kan zingen. Helaas bleef daar vanavond zeer weinig van over en dat was in het geheel niet zijn schuld.

“Life in the Time” en “Follies Fixture” kon ik nog uitzitten maar als muziekliefhebber (en een mea culpa want ik was mijn oordoppen vergeten maar denk niet dat die veel hadden uitgemaakt) koos ik daarna toch het hazenpad om mijn oren te beschermen. Wat was dat jammer. Zo’n goede sfeer, zo’n heerlijk publiek, muzikaal fantastisch maar een abominabel geluid.

Nathalie Pleunis