VERSLAG: London Calling on tour - 22/11 - Tivoli

London Calling on tour - 22/11 - Tivoli

London Calling komt naar je toe deze herfst. Al jaren een begrip in de Amsterdamse poptempel Paradiso. Dit jaar gaat dit festival voor het eerst op tournee naar de Utrechtse Tivoli en de Rotterdamse Watt. Hoewel festival, het meerdaags evenement wordt uitgekleed tot een avondje met maar drie bands.

John & Jehn mogen aftrappen en dat gebeurt helaas in een zaal die maar voor een kwart gevuld is. Dat is wel even anders dan een week geleden. Dit in London gevestigd Parijse duo weet met een gitaar en bas wel een bak herrie te creëren. Helaas staat het geluid wel heel erg had waardoor het ook als bak herrie door de ruimte resoneert. Ook het (veelal) jonge publiek kijkt niet echt op of om naar het tweetal, er zitten er zelfs een aantal op de grond waarvan ik er ook nog twee zie kaarten. Erg jammer want de experimentele gitaar/bas partijen met de melodieuze samenzang nijgt naar the Kills die toch al van enige populariteit mogen genieten.

Ze komen uit Engeland maar de vier heren van Noah and the Whale doen wel heel erg Amerikaans aan. Met geruite houthakkers shirts, zanger Charlie Doug met daaronder zelfs een Nirvana t-shirt, zou je denken dat ze de Seattle sound uit de jaren negentig laten weerklinken. Maar het kwartet maakt, met behulp van een viool en accordeon piano, muziek dat duidelijk meer verwant heeft met Amerikaanse folk dan het gros van de huidige bandjes uit Engeland. De reactie is wel een stukje beter en in een nog steeds halflege Tivoli wordt de single ‘5 years time’ gelukkig enthousiast ontvangen en er wordt lekker meegedanst. Hoewel deze wel een stuk uitgekleder klinkt zonder zangeres die er vorige week nog wel bij was. Gelukkig is Noah and the Whale wel hard aan het werk om het publiek voor zich te winnen en dat lijkt mede door het slotnummer ‘Peaceful, the world lays me down’ behoorlijk gelukt.

Het hoogtepunt van de avond is toch wel Late of the Pier. Mede door het goed ontvangen Fantasy black channel en de lovende kritieken van vorige week lijkt het dat het (nog steeds) veelal jonge publiek voor deze band is gekomen. Niet dat de zaal er veel voller van wordt want het blijft half leeg. De man achter de geluidstafel heeft wel meer grip op het geluid dat nu niet meer zo door de zaal zweeft als de vier jongens naast elkaar op het podium staan. Het kwartet knalt er in met ‘Space and the woods’ waardoor iedereen gelijk staat te springen. Ook het vervolg met hitje ‘Heartbeats’ voorop gaat erin als koek en wordt er driftig meegedanst op de mengelmoes van techno en indie rock met een zwaar 80’s tintje. Zo stoken het publiek en de band elkaar goed op. Jongens en meisje beklimmen het podium en duiken voorzichtig de zaal weer in. Zanger Sam Eastagte klimt op de monitoren en trekt in een worsteling zijn microfoon los. Als drummer Ross Dawson zijn shirt uitrekt roept Samuel Potter vanachter zijn keyboard dat hij dat nog nooit gedaan heeft. Daartussen staat Andrew Faley met zijn bass te zwaaien. Verbazingwekkend om te zien dat deze vier jochies als profesionals op dat podium staan en iedereen weten te overtuigen als ze na een half uurtje hun set beëindiggen.

Maar een geslaagde London Calling? Nee, verre van zelfs. Van de drie bands weet alleen de laatste echt te overtuigen en het is, vast ook voor de organisatie, wel triest dat de Tivoli vanavond zo leeg is. Terwijl de Paradiso altijd strak uitverkocht is, en dat vier dagen lang. Ligt het dan wellicht aan het tijdstip, zeven uur beginnen op een zaterdag is wel vroeg. De laatste band laten eindiggen om kwart over tien maakt het ook wel een heel kort avondje. Dat betekend niet veel goeds voor het vervolg van de tour de volgende dag in de Rotterdamse Watt. Daar beginnen ze al om drie uur ’s middags. Het zal mij verbazen als London Calling on tour volgend jaar een vervolg krijgt, hoe goed ook het initiatief is om mensen buiten de hoofdstad kennis te laten maken met wat hot is in Engeland.