VERSLAG: Venice - 21/11 - Oosterpoort

Venice - 21/11 - Oosterpoort

IJskoud waait de wind sneeuwvlokken over het toestromende publiek. Voor de deur staat een enkeling zich te verkleumen voor nicotine. De winter treed vanavond in, maar wij mogen ons verwarmen aan de close-harmony van Venice.

Er is geen lege stoel meer over in de grote zaal van de Oosterpoort. Totaal uitverkocht, stiekem vraag ik me af waarom. Hun nieuwste CD maakte niet bijzonder veel indruk op me. Een beetje bevooroordeeld ben zit ik dan ook te wachten tot ze het podium zullen betreden

Precies op tijd betreden de Lennons onder een daverend applaus het podium. Op deze akoestische tour vergezellen een bassist (elektrisch) en een percussionist de band. De percussie is uitgekleed tot enkel een wasbord en een bekken. Pat en Micheal spelen op een akoestische gitaar en Micheal speelt zo nu en dan op het keyboard.

Het eerste nummer staat als een huis. Ook de rest van de avond laten ze geen steken vallen. Er komen bij mij sterke herinneringen op van de Eagles. Vooral aan de dvd van de ‘Farewell I Tour, Live In Melbourne’. Overdrijven doe ik niet wanneer ik Venice op een lijn met deze legendarische band zet. Mijn eerste aarzeling blijkt dus verre van gerechtvaardigd en wordt met het vorderen van de avond meer en meer aan stukken gereid.

Natuurlijk ligt bij Venice de nadruk op de zang en zijn de instrumenten grotendeels aanvullend. Toch is de mix verre van storend en overheersen de stemmen niet. Het publiek is contemplatief en rustig, zoals het een akoestisch publiek betaamt. Fatsoenlijk maar gepassioneerd klappen ze wanneer dat gepast is. En met waarderende stiltes onderstrepen ze de intensiteit van de avond.

Een mooi moment is wanneer Kipp vertelt dat hij een zoon heeft afgestaan voor adoptie. Zijn hele leven heeft hij naar hem gezocht en na 24 jaar hebben ze elkaar gevonden. Het eerste waar ze echt over kunnen praten blijkt muziek te zijn. Meerder nummers blijkt Kipp gewijd te hebben aan zijn zoon zonder dat zijn fans het wisten. Denk bijvoorbeeld aan ‘Weight has been lifted’ van de CD Amsterdam.

Na dit intieme verhaal haalt hij zijn zoon op het podium en laat hem een aantal nummers zingen met zijn band. Vrijwel meteen blijkt dat hij de muzikaliteit van zijn vader geërfd heeft. Met nummers a la Jack Johnson toont hij wat hij in huis heeft. Persoonlijk geloof ik niet zo in profeteren, maar zou het niet raar vinden wanneer we meer zouden horen van Charlie Vaugn and the daily routine.

Afsluitend is er maar één conclusie mogelijk: wanneer je van close harmony houdt ben je bij Venice op het juiste adres. Zelfs wanneer je er niet van houdt heeft Venice genoeg in huis om je muzikaal gezien een avondje bezig te houden. Veel van zulke kwalitatief goede concerten heb ik nog niet meegemaakt. Wanneer ze weer in de buurt zijn zal ik dan ook de moeite nemen om er weer heen te gaan.