VERSLAG: Motörhead - 24/11 - 013

Motörhead - 24/11 - 013

De oude (hard)rockers waren niet van de lucht in 2008. Op het Arrow Rock Festival zagen we er al een aantal, en ook op de andere festivals waren er tal. Vooral de comebacks van Metallica, Guns ’N Roses en AC/DC (en hun nieuwe albums) kregen veel aandacht. Waar we niet echt van een comeback kunnen spreken in het geval van Motörhead, werd het nieuwe album ‘Motörizer’ toch erg goed ontvangen. In een bomvolle 013 gaf het powertrio het publiek wat het wilde; ranzige rock. Danko Jones ging de ouwe rotten voor.

Het moet voor Danko Jones een flinke kluif zijn geweest; in het voorprogramma spelen van een band die nog meer rockt dan jezelf. De Australiërs spelen zich te pletter en al bij binnenkomst van de zaal trillen de trommelvliezen uit je hoofd vanwege het snoeiharde geluid. Danko likt het luchtledige met zijn tong dat het een lieve lust is. ‘Luchtbeffen’, noemde Leon Verdonschot het eerder. Toch lijken niet alle fans van Motörhead onder de indruk. Ook de flauwe grappen van de rockzanger laten het publiek relatief onberoerd. Een gemiste kans, maar Danko Jones moet zich eigenlijk ook te goed voelen om als voorprogramma te komen opdraven.

Danko Jones is maar een broekie in vergelijking tot Lemmy en zijn maten. Dat wordt al snel duidelijk tijdens het optreden van de hoofdact, Motörhead. Met een kleine twintig albums in ruim dertig jaar wijkt Motörhead nauwelijks af van het maken van vuige rock-’n’-roll. Waar er wel degelijk verschillen zijn in het materiaal, variërend tussen hardrock, speedmetal, punk en akoestische blues (jawel, akoestisch!), schaart Lemmy zelf het simpelweg onder de rock-’n’-roll-vlag. Je kan er een lang en analytisch essay over schrijven, maar in feite komt het daar wel op neer. Simpel, hard, snel, recht voor z’n raap en haast pretentieloos; dat is Motörhead. Soms hoeft een band niet meer te zijn dan enkel wat het publiek ervan verwacht.