VERSLAG: Runnner - 15/09 - ACU

Runnner

Een paar maanden geleden voelde Noah Weinman iets knappen. Z’n achillespees bleek te zijn gescheurd. De enige remedie? Twee maanden lang met zijn pootje omhoog liggen. Geenszins een periode waar überhaupt iemand vrolijk van wordt, maar voor hem bleek het wel de uitgelezen kans om eindelijk weer eens nieuwe liedjes te schrijven voor zijn project Runnner. Daar was het in de periode ervoor namelijk niet echt van gekomen.

Weinman is namelijk nogal een bezig bijtje; waar hij zelf zegt dat het er al een tijdje niet van was gekomen om nieuwe muziek te schrijven, releasede hij in februari zijn officiële eerste échte debuutalbum: Like Dying Stars, We’re Reaching Out. Het is - na jaren ploeteren - een release die hem ook aan de andere kant van de oceaan op het vizier heeft gezet, waardoor de man uit Los Angeles geboekt is door het Belgische Leffingeleuren. Tel daarbij op dat Weinman een tourmanager heeft die in Nederland woont en het is geen toeval dat de beste man vanavond in een goed gevulde ACU staat.

Dat de lekker linkse, ietwat anarchistische tempel in Utrecht aardig volstaat, is volledig verdiend, kunnen we concluderen als we ruwweg een uur later weer naar buiten lopen. Want ook al druipt het er aan alle kanten vanaf dat Weinman en zijn bandmaten nog niet zo heel veel podiumuren op de teller hebben staan - dit is zelfs hun eerste show ooit in Nederland - weten ze wel steeds te overtuigen. Ieder liedje weer.

Enerzijds komt dat voort uit het feit dat ze simpelweg louter goede songs lijken te hebben. Er staan zo’n vijftien liedjes op de setlist, vrijwel allemaal niet (veel) langer dan drie minuten. Daaruit blijkt dat Weinman de kunst van to the point liedjes schrijven als geen ander beheerst, waardoor de spanningsboog voortdurend strak staat. Het enige dat soms wat roet in het eten gooit, is het matig afgestelde geluid waarin de gitaren steeds de overhand nemen (en Weinman zelf, ondanks zijn fraaie, karakteristieke stemgeluid) amper te horen is.

Zoiets is in zekere zin natuurlijk ook het manco (én de charme) van een zaal als deze, maar maakt zeker voor deze zangstijl - niet met bijster veel vertrouwen of aanzet - een verschil. Ook dat is natuurlijk een kwestie van meer vlieguren maken. Aan het talent of de liedjes van Runnner ligt het in elk geval niet; er zou dan ook wel eens een mooie carrière voor ze in het verschiet kunnen liggen.