VERSLAG: Blink-182 - 08/10 - Ziggo Dome

Blink-182 - 08/10 - Ziggo Dome

“We zijn beter dan The Beatles, The Rolling Stones en Led Zeppelin.” De band op het podium heeft geen last van grootheidswaanzin, het is geouwehoer. Want ouwehoeren kunnen ze: Blink-182 in Ziggo Dome is een avond vol seksgrappen en middelvingers in de lucht. Alsof ze nog steeds begin 20 zijn, want ‘What’s My Age Again’?

Blink-182 is één van de grootste poppunkbands uit zijn tijd. De eerste single verscheen al meer dan 30 jaar geleden. Het succesalbum Enema Of The State (de eerste met drummer Travis Barker) bestaat deze week 24 jaar. Niet vreemd dus dat de gemiddelde leeftijd van het publiek vanavond boven de 30 ligt. De muziek van Blink-182 heeft altijd een diverse groep fans gehad, maar het merendeel vandaag is toch echt van het mannelijke geslacht.

Misschien komt dit door de ietwat puberale teksten van de band. Denk alleen al aan het nummer 'Family Reunion' dat vanavond al snel te horen is. Hierin proppen de 3 mannen zoveel mogelijk ‘vieze’ woorden in 45 seconden. Schokkend? Dat viel wel mee begin van deze eeuw. Deze generatie groeide op met MTV, Beavis and Butt-head en Jackass. De lyrics horen bij de rebelse levensstijl die de skatende tiener toen had.

Maar kan het nog? Mannen van rond de 50 die nog steeds roepen wat ze met je moeder willen doen? De confetti in de vorm van zaad? Tekeningen van penissen op het scherm? Als je het in de setting plaatst van nostalgie, dan kan het nog. En als je over Blink-182 praat, dan heb je het over nostalgie. Over zowel de fijne herinneringen, als de pijn uit je jeugd. Over penissen tekenen op de wc-deur. Over je vader tegenspreken, maar niet zo punk zijn dat je ergens een muur afbreekt. Over verbroken relaties, over gescheiden ouders, over seks, ja vooral over seks.

Dat de band weer terug is in oorspronkelijke setting, met zanger/gitarist Tom DeLonge, maakt dat het concert binnen een paar minuten was uitverkocht. En het is geen teleurstelling voor de fans. Dit drietal is letterlijk met elkaar opgegroeid en geweldig op elkaar ingespeeld. In een rap tempo spelen ze een show vol vuurwerk (letterlijk) en hits. Dat begint al met de openingsongs ‘Anthem Part Two’ en ‘The Rock Show’, maar natuurlijk missen ‘First Date’ en ‘All the Small Things’ niet.

Zelfs de emotionele songs zoals ‘I Miss You’ en ‘Stay Together for the Kids’ worden gespeelt tijdens een rondje 'emo', zoals Mark Hoppus het toelicht. “In je te strakke skinny jeans, geleend van je zusje, met de lange lokken voor je ogen en een My Chemical Romance shirt aan. Heel hard de deur van je kamer dichtslaan en schreeuwen naar je moeder: ‘Nee, dit is geen fase!’” Een deel van het publiek grinnikt bij deze woorden. Het brengt weer een jeugdherinnering boven.

Maar het wordt pas echt emotioneel als Mark vertelt over zijn depressie en ziekte (kanker). Een droevige noot in een set vol uptempo poppunk songs en veel geouwehoer. De bezoekers zijn overduidelijk geraakt door de woorden van Mark over zelfmoordgedachten en het kwijtraken van zichzelf door de ziekte. Hij bedankt zijn vrienden op het podium en het publiek voor het redden van zijn leven. Als ze vervolgens ‘Adam’s Song’ inzetten, een bekend nummer over zelfmoordgedachten, slikt de bezoeker een traantje weg.

De fans weten dat Mark, Tom en Travis zich letterlijk durven bloot te geven, maar met onder andere de nieuwe single ‘One More Time’ geven ze ook meer van hun gevoelens bloot. Of zoals Tom zingt: 'Do I have to die to hear you miss me?' Een nummer dat hun vriendschap ontleed en een nieuwe fase aankondigt. Niet alleen in hun vriendschap, maar ook in hun muziek. We zijn nog lang niet klaar met deze puberale vaders.