VERSLAG: Depeche Mode - 08/02 - Ziggo Dome

Depeche Mode - 08/02 - Ziggo Dome

Hoewel Depeche Mode alweer sinds 1980 bestaat zit de sleet er nog lang niet op. De band presenteerde vorig jaar maart hun beste album sinds jaren en lieten ook op het podium zien dat ze nog steeds een band zijn om rekening mee te houden. De Memento Mori tour verliep vorig jaar zelfs zo goed dat er in 2024 een vervolg aan gegeven wordt. Weer met uitverkochte concerten in Sportpaleis en de Ziggo Dome. Buiten is het een natte, gure februari-avond, binnen verwarmt Depeche Mode het publiek met hun unieke, donkere sound.

Depeche Mode bestaat sinds het overlijden van Andy Fletcher in 2022 uit twee leden: absolute blikvanger en frontman Dave Gahan en gitarist/keyboard speler Martin Gore. Op het podium maken drummer Christan Eigner en keyboard speler Peter Gordeno de band compleet. Het nieuwe album en de bijbehordende tour hebben de titel ‘Memento Mori’ gekregen. Dit motto, best vertaald als ‘Vergeet niet dat je zult sterven’, is natuurlijk een directe reactie op het te vroeg overlijden van hun vriend en bandlid. Het leven moet gevierd en gewaardeerd worden zo lang dit kan, maar niet zonder ook aandacht te hebben voor de donkere kanten van het bestaan. Op het podium van de Ziggo Dome geeft Depeche Mode het goede voorbeeld.

Dit doen ze door te beginnen met de industrial beats van ‘My Cosmos is Mine’. Terwijl de grote M op het podium met penseelstreken wordt ingekleurd, zingt Gahan over de donkere staat van de wereld en hoe je je hiertegen kunt beschermen door je terug te trekken in je eigen wereld. Ook van het laatste album is ‘Wagging Tongue’ over de machteloosheid die je kunt voelen bij verlies. De toon is gezet. Gahan is ondertussen volledig in zijn element. Als een verlosser loopt en draait hij met zijn armen wijd over het podium.

Met ‘Walking in my Shoes’ en ‘It’s No Good’ komen vervolgens ook de wat klassiekere Depeche Mode songs aan bod. Het laatste nummer wordt luister bijgezet met schitterende beelden van een aantal paarden op een mediterraans strand. Deze kunnen door niemand anders gemaakt zijn dan onze eigen Anton Corbijn. De visuals trekken bij ‘Everything Counts’ weer de aandacht als een mime-speler de muziek op de syntpop-kneiter met de handen uitbeeldt. Depeche Mode laat het publiek lekker meeklappen en zingen, terwijl Gahan de catwalk gebruikt om nog wat dichter bij het publiek te komen. Aan het einde van het nummer valt zijn oog op een bordje waarop te lezen is dat het iemands verjaardag is. Diana, helemaal overdonderd door de aandacht, krijgt een Happy Birthday van de band.

Tijd voor een wat ingetogener gedeelte van de set. ‘Precious’ met een akoestische gitaar en ‘Strangelove’ en ‘Somebody’ emotioneel gezongen door Martin Gore. De Ziggo Dome helpt de gitarist hierbij door mee te zingen en de telefoonlichtjes te ontsteken. ‘Behind the Wheel’ wordt even later opgedragen aan het overleden bandlid Andrew Fletcher.

Het wordt rustigaan tijd toe te werken naar de climax met mooie uitgesponnen versies van ‘John the Revelator’ en ‘Enjoy the Silence’. Deze laatste krijgt zelfs een techno-/funk outro. Als de band hierna het podium verlaat, wordt er met honderden telefoonlichtjes gevraagd om een toegift. Natuurlijk komt deze er met een ingetogen ‘Condemnation’ en feestnummer ‘Just can’t get enough’. De zuurstokkleuren geel en roze waarmee het podium opgelicht wordt passen uitstekend bij het nummer, maar in de rest van de set is het toch wel echt een buitenbeentje. ‘Never Let me Down’ en natuurlijk ‘Personal Jesus’, waarbij de eerste gitaarriff al voor extase zorgt, brengen deze avond Depeche Mode tot een mooi eind.

De routine van de band, de vele goede nummers en de uitstraling van Gahan zorgden er vanavond voor dat de 2 uur en 10 minuten voorbij vlogen. Voor een degelijke en donkere rockshow met een wijze levensles, kan je voorlopig nog wel terecht bij Depeche Mode.