VERSLAG: Fever Ray - 27/02 - Gashouder

Fever Ray - 27/02 - Gashouder

Na shows in de Melkweg en op Rock Werchter en Lowlands vorig jaar is de ‘There’s No Place I Rather Be’ tournee van Fever Ray toe aan een encore in de Gashouder van het Westerpark. Het is de eerste van een serie concerten die in februari en maart daar gehouden worden. De industriële uitstraling van de Gashouder past bij voorbaat uitstekend bij de donkere sfeer van Fever Ray. Geen wonder dat het Amsterdamse publiek met spanning staat te wachten op wat Karin Dreijer dit keer bedacht heeft.

Onder luid zoemende bassen, veel rook en knipperende lantaarnpaal komen de bandleden in mooie outfits een voor een het podium op. Het hardste applaus natuurlijk voor uithangbord Karin Dreijer, die volledig in de stijl van haar laatste album ‘Radical Romantics’ geschminkt en in pak gestoken is.

Fever Ray opent met een tergend langzame, schurende versie van ‘What They Call Us’ . Naast Dreijer bestaat de band uit twee zangeressen, een drumster/percussionist en een iemand die de synths en electronica verzorgt. Het is mooi om te zien hoe zulke complexe, duistere electropop toch echt live gespeeld wordt. De twee achtergrondzangeressen zouden ieder niet misstaan als fronvrouw en zorgen naast Dreijer voor veel visueel spektakel. In een show van Fever Ray is de performance net zo belangrijk als de muziek zelf. Zo wordt een hypnotiserende, vervreemdende sfeer neergezet. Dat de nummers in elkaar voortvloeien en er hierdoor nauwelijks een rustpunt ontstaat, draagt hier alleen maar aan bij. Het Amsterdamse publiek wordt vanavond in een soort trance gebracht.

Er wordt ondertussen gespeeld met licht, choreografie en outfits. Voor ‘The Moon and Back’ worden er een aantal rozen het publiek in gegooid. Het nummer met de zin ‘I want to run my fingers up your pussy!’ liegt er natuurlijk niet om. Bij ‘Shiver’ staan Dreyer en zangeressen in rood licht vlak bij elkaar. De climax met falsetschreeuwen wordt met gejuich ontvangen. Gedurende de set gaat het tempo langzaam omhoog. Bij ‘Even it Out’ hebben beide achtergrondzangeressen een keytar omgedaan en kan er echt een beetje gedanst worden. Dit is ook het geval bij ‘I’m not Done’ en ‘Carbon Dioxide’. Maar de onderhuidse spanning blijft en een echte climax wordt het publiek niet gegund. De set voor de toegift wordt afgesloten met het zuigende hypnotiserende ‘If I Had A Heart’. Terwijl de muziek doorloopt, stapt de band van het podium en komt een paar minuten later terug in een soort zwarte ponchos om ‘Coconut’ te spelen. Ook niet bepaald een crowd-pleaser. Met diepe buiging neemt de groep hierna afscheid van de Gashouder.

Amsterdam reageert dankbaar maar bepaald niet extatisch. Misschien komt het om dat de show precies dezelfde was als in de Melkweg en op Lowlands, maar iets meer enthousiasme voor de trip van Fever Ray was wel op zijn plaats geweest. Goed en de moeite waard was het namelijk zeer zeker!