VERSLAG: Lucinda Williams - 04/03 - Paradiso

Lucinda Williams

Lucinda Williams zit in een welverdiende toegift op haar carrière. Na haar hartinfarct van november 2020 is ze drukker als ooit; vorig jaar kwam een nieuw album uit, er verscheen een biografie, ze kreeg een uitgebreid eerbetoon voorafgaand aan de Grammys en plaatste twee weken geleden foto’s van opnames van een nieuwe plaat.

Dat bracht vorig jaar al de kwetsbare Lucinda Williams naar Paradiso. Op maandagavond is ze weer terug. Samen met haar vaste band Buick 6. Williams brengt steengoede liedjes gefundeerd met een swingende mix van country en rock ’n roll naar Paradiso.

Voorprogramma L.A. Edwards tapt uit hetzelfde vaatje. Het zijn drie broers aangevuld met twee extra muzikanten. Inspiratie komt van de Dire Straits en Tom Petty. Daarbij wisselt de band af tussen mooie, meerstemmige vocalen en stemmig gitaarwerk. Prachtig is de weidsheid van de fluitsolo tijdens ‘Now You Know’ en het a-capella eerbetoon aan de moeders van de broers dat afsluit. De stevige muziek doet soms ook aan The War On Drugs denken. L.A. Edwards heeft alle ingrediënten om over een paar jaar zelf de grote zaal te vullen. Begin juli doen ze dat alvast in Deventer en de kleine zaal van Paradiso.

Lucinda Williams heeft ooit over haarzelf gezegd dat ze te veel country is voor de rock ’n roll, maar te veel rock ’n roll voor de country. Daartussen zitten de prachtig geschreven teksten van deze dochter ven een bekende poëet. Inmiddels zijn de grenzen een stuk meer vervaagd, maar Williams laat vanavond weer perfect horen hoe prachtig het midden tussen beide genres klinkt. De band bestaat uit drummer, bassist en twee gitaristen. Waarbij afgewisseld wordt met steelgitaar.

De drummer beheerst knap de balans tussen opzwepend en soms zachtjes op de achtergrond spelen. Hij wisselt bladen en pakt zo nu en pakt zelfs een klein belletje van de vloer. Het zijn vooral de twee gitaristen die mooie aanvulling geven op de scherp geschreven liedjes. Het gitaarspel in ‘Protection’ had zo van een Rolling Stones liedje kunnen zijn, ‘Stolen Moments’ is een passend eerbetoon aan Tom Petty met de slidegitaar en de indringende teksten van ‘Jukebox’ klinkt intiem en sfeervol dankzij de steelgitaar.

Lucinda oogt fragiel. Kwetsbaarder als een jaar geleden. Waar toen echter de dood een centraal thema was is dat nu afwezig. Williams is goed bij stem en helder verstaanbaar. Met een duidelijke wilskracht bouwt ze de twee uur durende show op. Er staat een stoel klaar, maar ondanks krachtsinspanning die het vergt voor haar verlamde lichaam geeft Williams niet op. De band bouwt het tempo langzaam op en swingt richting het einde toe steeds meer.

Lucinda Williams is een instituut in de Americana. Qua tekstschrijver staat ze op dezelfde hoogte als Bob Dylan en Steve Earle. De liefde voor goed geschreven liedjes klinkt het beste in een ode aan liedjes; ‘Where The song Will Find Me’ is een prachtig intiem nummer. De wilskracht waarmee ze nu vol gas zet op haar creativiteit is indrukwekkend. Geen herhaling van vorig jaar, maar een nieuwe show met een duidelijke ambitie om nog terug te keren zolang het haar fysiek lukt.