VERSLAG: Black Pumas - 17/03 - AFAS Live

Remember what it feels like to dream.

Als voorprogramma van Black Pumas in de AFAS Live staat de Britse act MRCY. Het duo bestaande uit producer Barney Lister en zanger Kojo Degraft-Johnson wordt bijgestaan door een toetsenist, drummer en manusje van alles. Kojo zegt dat het hun derde show ooit is. Nou, als dat waar is staan hier bizar goede muzikanten te spelen. Ze spelen funky soulmuziek die referenties aan Marvin Gaye oproept met een moderne twist. Pas sinds afgelopen maand zijn er enkele nummers uitgekomen, dus het meeste dat we horen is nog niet uitgebracht. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om meteen hier in de AFAS te staan is mij een raadsel, maar ze verdienen het zeker.

Na het ombouwen van het podium laten zanger Eric Burton en consorten ons twintig minuten wachten op de Black Pumas. Met het inzetten van ‘Fire’ van hun debuutalbum is de vertraging ze direct vergeven. De loepzuivere zang van Burton in combinatie met de twee uitstekende achtergrondzangeressen doet de koudste harten smelten. Voor de verandering bestaat de achterwand van het podium eens niet uit een videoscherm, maar een statische banner met daarop de puma's van hun laatste albumcover ‘Chronicles Of A Diamond’. De ogen en tanden van de tijgers worden gevuld door lichtgevende kristallen. In combinatie met de simpele maar effectieve lichtshow zetten ze een intieme sfeer neer in de lompe doos van Amsterdam Zuid-Oost. voor en achtergrond zang. Banner met kristallen tijgertanden en ogen.

De band oogt veel zelfverzekerder dan toen ik ze voor het laatst zag op Rock Werchter twee jaar geleden. Destijds leek Eric zo verbaasd over de overweldigende reactie op hun optreden dat hij een levensgevaarlijke sprong in het publiek waagde en de tent van voor tot achter doorliep om iedereen een hand te geven. Maar wacht even, zijn stem lijkt meteen te breken tijdens de hoge noten van ‘Gemini Sun’. Het zal toch niet dat hij nu al zijn stem kwijt raakt?
Gelukkig merken we daar tijdens ‘Know You Better’ al niets meer van. Het lied ontaardt in een aanzwellende jam, die belooft dat we te maken hebben met een echte liveband. Ook de zangeressen krijgen de ruimte om hun kunnen te demonstreren, zij het enigszins ingetogen.

Het publiek is in principe gemengd vanavond. Jong, oud, middelbaar en van allerlei pluimage, maar toch vooral heel erg blank. Niet verrassend, maar waarom weten ze eigenlijk geen bredere etnische doelgroep aan te spreken? De Pumas nemen even gas terug met ‘Black Moon Rising’. “Let’s cruise everybody!” En inderdaad, je waant je even ergens op een boulevard in Californië bij deze muziek. Daar past ‘Tomorrow’ perfect bij, al hangt Burton het nummer op aan de eerste keer dat de band in Amsterdam was en de pont nam. Dat moet een prachtige zomerse dag geweest zijn, zo te horen.
Met 'Ice Cream (Pay Phone) komt de energie er weer in dankzij de stevige rockende gitaarriff. Gedoseerde energie weliswaar, want direct daarop volgt het eerste echte kippenvel tijdens een prachtige versie van ‘Angel’. De AFAS voelt ineens intiemer dan Paradiso en dat is best een prestatie. “Remember what it feels like to dream.” draagt Eric ons op en dat wordt een terugkerend thema van de show.

‘Stay Gold’ voegt een flinke dosis funk toe aan de mix, gevolgd door de single ‘More Than A Love Song’. Luidkeels zingt de hele doos “fly together” mee en eigenlijk kan het nu al niet meer stuk. Dat meezingen mogen we nog even doorzetten tijdens ‘Hello’. Er wordt een keyboard voor Eric het podium opgereden en hij begeleidt zichzelf tijdens ‘Chronicles Of A Diamond’ wat de show ook nog een beetje de kant van de gospel in stuurt. Helaas is de piano weer verdwenen tijdens ‘Mrs. Postman’, waar die juist zo’n prominente rol in speelt. Nu wordt die rol ingevuld door de wat ongemotiveerd ogende toetsenist en verdwijnt het geniale riedeltje naar de achtergrond. Het blijft een heerlijk nummer ondanks dat. Het gaat naadloos over in ‘Touch The Sky’, gevolgd door het iets afgeraffeld klinkende OCT 33. Jammer wel, want dit lied is uitermate geschikt om lekker lang uit te rekken.

Is dit het dan? We missen nog iets belangrijks! lijkt het laatste nummer, maar dit kan toch niet zomaar? Welnee, we hebben ‘Colors’ nog te goed natuurlijk. Aan het eind maakt Eric net zo’n gevaarlijk sprong als tijdens Werchter en weer gaat het goed! Hij hangt een tijdje rond in het publiek, terwijl er duidelijk nog een toegift moet komen want de lichten blijven uit. Na enige tijd verschijnt Erik op de vip-tribune om zichzelf op gitaar te begeleiden tijdens de cover van ‘Fast Car’; de klassieker van Tracy Chapman. Daarna racet de hevig zwetende zanger terug naar het podium voor een laatste toegift, terwijl veel publiek vooraan al weg is gelopen! ‘Rock and Roll’ vormt een waardig slotakkoord van een geweldig muzikale show. Ik kijk nu alweer uit naar hun passage op Rock Werchter 2024!