VERSLAG: John Mayer - 21/03 - Ziggo Dome

I’ll do that tomorrow!

Een Ziggo Dome vol zitplaatsen voelt vreemd aan voor een concert van gitaarheld en singer-songwriter John Mayer. De kaarten zijn ook behoorlijk prijzig voor een stukje persoonlijke ruimte in de vorm van een stoel. Het podium is groot genoeg voor een flink uit de kluiten gewassen rockband, maar Mayer staat er twee avonden in zijn eentje met zijn soloshow.

Dat John in staat is tot akoestisch vuurwerk weten we sinds zijn livealbum ‘Where The Light Is: John Mayer Live In Los Angeles’. Daarop werden de eerste vijf liedjes solo uitgevoerd. Daarna kreeg die show echter een flinke dosis blues van het John Mayer Trio, waarin hij wordt aangevuld door Pino Palladino op bas en meester drummer Steve Jordan. Uiteindelijk viel alles toen samen in het laatste gedeelte met zijn voltallige tourband. Nu bestaat de hele show uit John in zijn uppie. Is dat genoeg om de ruimte te vullen?

In spijkerbroek, longsleeve en jasje, met gitaar, opent hij de show met ‘Slow Dancing In A Burning Room’. Het geluid is goed voor zo’n grote zaal en oordopjes zijn net niet nodig. Dat is ook weleens een leuke ervaring. Op het podium staat ook een piano, waarop ik hem nooit eerder hoorde spelen. ‘Shot In The Dark’ en ‘Who Says’ volgen voordat het eerste hoogtepunt gevormd wordt door ‘Neon’, waarop hij zijn vaardigheden op de gitaar breed kan uitmeten.

Een man in het publiek schreeuwt heel hard “Vultures!!”. John grinnikt en zegt: “Vultures doesn’t work on the acoustic guitar.” Hij speelt de eerste noten, mompelt “Mwoa” en speelt een feilloze versie. Is het een spontane actie? Hij zal vaker dingen zeggen als: jullie bepalen de setlist vanavond! Het zou kunnen en wellicht is er ruimte voor een spontaan nummer, maar ik geloof hem niet helemaal. Die interactie schept wel een intieme sfeer in de enorme Ziggo. Het gebrek daaraan werd hem in het verleden weleens verweten door critici.

Na het prachtige ‘In Your Atmosphere’ verplaatst John naar de piano. ‘You’re Gonna Live Forever In Me’ had ik niet verwacht en klinkt erg mooi met alleen toetsen als begeleiding. Mayer merkt op dat hij de taal van de piano eigenlijk niet spreekt en elke keer de akkoorden moet checken voordat hij opkomt. Na een mooie versie van ‘Changing’ merkt hij droogjes op: “Dit is dus alles dat ik kan op de piano”. Je kunt zien dat het hem minder makkelijk afgaat dan gitaarspel, maar hoort daar weinig van. Ondanks dat zijn de meeste liedjes wel op de piano geschreven volgens John.
Dan laat hij de piano een loop spelen om er met een elektrische gitaar overheen te soleren, terwijl hij af en toe met één hand een akkoord aanzet op de toetsen.

Tussen de liedjes door zien we soms een videofragment van een jonge John in de studio met Pino en Steve, tijdens een promo voor zijn album ‘Continuum’ uit 2006 en als jong broekie rond het jaar 2000. De jonge John mijmert iets in de trant van “Wouldn’t it be nice to have so many hits that you could just play those back to back?”. De zaal lacht er hartelijk om. Hoe toepasselijk om juist nu ‘Stop This Train’, een liedje over ouder worden, weer veilig op gitaar in te zetten, gevolgd door het breekbare ‘In Repair’ en ‘The Age Of Worry’.
John zegt nog maar eens dat zijn setlist door het publiek bepaald wordt vanavond en heel toevallig heeft hij een steelguitar vast om ‘The Heart Of Life’ te vertolken.

Inmiddels kletst de inmiddels 46-jarige Mayer er vrolijk op los. “Weet je wat cool zou zijn?" "Om met veel rook uit de vloer te verschijnen en dan akoestisch te gaan spelen.” “I’ll do that tomorrow!” Gevraagd naar wie er morgen ook bij is gaan er best veel handen omhoog.
Tijdens ‘Your Body Is A Wonderland’ zien we beelden van het publiek terug op de videoschermen. Heel beleefd wordt er zachtjes meegezongen. John doet droogjes voor hoe mensen naar hem kijken als hij terugkijkt naar een specifiek persoon. Het is bijzonder komisch als mensen daadwerkelijk zo kijkend op de schermen verschijnen. Minder beleefd is het geschreeuw om nummers tussen de nummers, maar het is ook wel amusant.
Na een paar minuten pauze is John terug voor een toegift van twee nummers. De show wordt afgesloten met ‘Free Fallin’', de Tom Petty cover en publiekslieveling, die hij vaker gespeeld heeft als afsluiter.

Dan is het voorbij en maken we de balans op. Is het, afhankelijk van waar je zit, tussen de honderd en tweehonderd euro waard om een man op grote afstand te zien zingen en gitaarspelen? John Mayer heeft zeker laten zien wat hij kan en het is heel knap om zo’n grote zaal ruim anderhalf uur te boeien in je eentje, zonder met rook uit de vloer te verschijnen of überhaupt een indrukwekkende licht- of videoshow. Heeft hij ons echt geraakt? Soms bijna, maar net niet. Daarvoor was het toch te veilig en te ver weg. Ik zou hem heel graag een keer in bijvoorbeeld Paradiso horen om die emoties wel te voelen, maar ik vrees dat die kans heel klein is.