VERSLAG: The Blaze - 17/04 - AFAS Live

The Blaze

Grappig hoe spontaan en uit het niets een muzikaal succesje kan ontstaan. Toen Jonathan Alric tijdens zijn studie op de filmopleiding van Brussel een opdracht voor school moest doen, besloot hij de hulp van zijn neef Guillaume in te roepen. De opdracht? Het maken van een muziekvideo. Het was daar en op dat moment dat de twee erachter kwamen dat er een bepaalde synergie tussen hen beiden zat, zowel muzikaal als visueel.

Fast forward naar 2024 en The Blaze staat door heel Europa in zalen van het kaliber AFAS Live - en in hun hometown zelfs in de gigantische Accor Arena, dat normaliter alleen het decor vormt voor de grote popsterren des werelds. Terecht, overigens, want de perfect op elkaar afgestemde combinatie van beeld en geluid is zonder meer meeslepend. Vanavond blijkt dat dit niet alleen voor hun muziekvideo’s geldt; ook live is het een boeiend audiovisueel spektakel.

Het is aan landgenoot Canblaster - onderdeel van het hippe elektronische collectief Club Cheval, en verantwoordelijk voor remixes van onder andere A.G. Cook, Cashmere Cat en Erol Alkan - om de de boel eens flink op te warmen. Hij doet dat uiterst succesvol, met frisse remixes en een lichtshow die de lat überhaupt al hoog legt voor de rest van de avond. Natúúrlijk klapt het Parijse duo daar vanaf de eerste seconde volledig overheen, met de zes schermen die achter hen hangen en die voortdurend van formatie veranderen. Tel daarbij op: een compleet bataljon aan schijnwerpers boven het podium die voortdurend van richting veranderen én een omlijsting van LED-strips die aan de achterkant rondom de hele backdrop lopen, en je kunt je een voorstelling maken van het visuele geweld waarmee The Blaze door Europa tourt.

Er is echter één probleem: wat dóén ze nou eigenlijk aan die twee tegenover elkaar opgestelde schermen van ze? Ja, de zang is live (en dusdanig doordrenkt met effecten dat je ook geen flauw idee hebt in hoeverre het zuiver is), maar verder? Zelfs vanaf het allerhoogste balkon kun je zien dat er niet bijster veel gebeurt op het podium: Guillaume en Jonathan draaien geregeld aan een knopje, absoluut, maar het heeft er alle schijn van dat het tweetal de setlist van tevoren ingeprogrammeerd en aangeslingerd heeft, en niet veel meer doet dan de boel af en toe vertragen, versnellen of oprekken.

Misschien was dat wel een van de redenen waarom de show zonder al teveel uitleg van de Tivoli naar de AFAS werd verplaatst: het significant hogere podium waardoor je vanuit het publiek zelfs vooraan niet helemáál kan zien wat er nou allemaal gebeurt. Speculeren mag, toch? Het zegt in elk geval genoeg dat ze de hele avond, zo’n anderhalf uur lang, voortdurend de schijn tegen hebben, want muzikaal gezien gebeurt er véél te weinig om een onuitwisbare indruk achter te laten. Gelukkig hadden we de lichtshow nog.