VERSLAG: Mindless Self Indulgence - 7/2 - Paradiso

Mindless Self Indulgence - 7/2 - Paradiso

Mindless Self Indulgence bestaat alweer sinds 1997, maar gezien de gemiddelde leeftijd van het publiek dat de grote zaal van de Paradiso bijna geheel weet te vullen, weet de band elke keer weer een nieuwe generatie jongeren aan te spreken. Je zou haast zeggen dat ze hard opweg zijn een cultstatus te verwerven, voor zover ze dat nog niet bereikt hebben. Dat geldt in het bijzonder voor zanger Jimmy Urine, vanzelfsprekend zijn pseudoniem, die ondanks zijn inmiddels respectabele leeftijd van veertig, nog steeds de zeventienjarigen om zijn vinger te winden. Met zijn als een indianentooi opgestoken haar, betreedt hij en de rest van de band onder begeleiding van een vrolijk stemmend deuntje om klokslag half negen het podium. Geheel zoals op de site van de Paradiso te lezen stond, en dat is nog wel eens anders.

Het aanwezige publiek valt gelijk met de neus in de boter, want de band trapt af met een van haar grootste crowdpleasers, het van You’ll Rebel To Anything afkomstige ‘Shut Me Up’. Opvallend is daarbij dat het vrij licht blijft in de zaal. De lichten zijn wel uit, maar de podiumbelichting is dusdanig dat beide partijen elkaar goed kunnen zien. En dat lijkt met opzet gedaan, Jimmy Urine is namelijk een meester in het bespelen van zijn publiek. Het ene moment is hij hartelijk en strooit hij met complimenten, terwijl op andere momenten diezelfde mensen weer even hard onderuit gehaald worden. Hij speelt met stereotypen, zet gevestigde opvattingen op hun kop en speelt ermee. Op die manier krijgt een ogenschijnlijk oppervlakkig bandje en dito show, een interessante dimensie en ongekend veel diepgang, waarbij ironie met hoofdletters geschreven wordt. En ja, zo kan het dus gebeuren dat er een viertal meisjes op het podium uitgenodigd worden, die vervolgens dolgelukkig de tekst van ‘Faggot’ staan te zingen.

Maar goed, ook voor de mensen die de ironische ondertoon ontgaat, is er meer dan voldoende te genieten. Zo wordt er veelvuldig geput uit het materiaal afkomstig van het al even genoemde ‘You’ll Rebel To Anything’. ‘1989’ en ‘Stupid MF’ gaan erin als de spreekwoordelijke koek. Van het nieuwe album If slaat vooral ‘Never Wanted To Dance’ erg goed aan. Ondertussen staat Jimmy Urine geen moment stil. Hij vliegt van links naar rechts, staat op monitoren, bassdrums, rolt over de grond en wat al niet meer. Het is een dolle boel, en om een voor ondergetekende onduidelijke reden, vliegt er van alles richting het podium, van sjaals, T-shirts, petjes en schoenen tot M&M’s. De band beschouwt het eerder als speelgoed dan als een nare afleiding, en dat maakt de sfeer er alleen maar beter door.

Hoe ongebruikelijk Mindless Self Indulgence ook is, ook zij hebben een uitsmijter waarmee ze de show besluiten, net als elke andere populaire act. Dat is in hun geval natuurlijk ‘Straight to Video’. De zaal gaat nog een keer helemaal los, waarna de band verdwijnt en Jimmy Urine nog even achterblijft voor een act. Door de korte nummers van de band, duurde de show net iets meer dan een uur. Dat is niet bepaald lang, maar het is ondenkbaar dat er mensen teleurgesteld naar huis zijn gegaan.