VERSLAG: Babymetal - 12/06 - AFAS Live

Een brug tussen K3 en Slayer?

Het is exact tien jaar geleden dat ik nietsvermoedend het internet afstruinde en het YouTube algoritme mij een zeker filmpje voorschotelde. Het YouTube algoritme biedt me wel vaker bizarre curiositeiten aan, omdat ik ze ook altijd aanklik, en dit keer was dat niet anders. Babymetal, wat moet ik me voorstellen van een filmpje met babymetal in de titel? Het ging hier om de intussen honderden miljoenen keren bekeken clip van Gimme Chocolate. Ik was hooked. Wat is dit?! Ik had nog nooit eerder zoiets gehoord. 3 piepjonge Japanse manga meisjes die vrolijke dansjes doen op snoeiharde metalmuziek? WTF en Yes, please. Ik liet het zien aan vrienden, moet je kijken wat ik nou heb ontdekt, dit bestaat dus echt en het is in Japan een stadion-act.

Gimme Chocolate ging keihard viral door heel Europa. Het WTF gehalte was zo groot dat in no-time elke metalfan er van gehoord had. Babymetal was net als Marmite, you hate it or you love it en ik behoorde tot categorie 2. Geen wonder dat het management van Babymetal adequaat reageerde op die miljoenen views en direct een tour richting Europa plande. Niet in Nederland helaas, wel net over de grens in Keulen. Een afstand die goed te berijden is voor een avond. Samen met een collega van festivalinfo stapte ik in de auto voor een van de eerste concerten van Babymetal buiten Japan. Journalisten werden niet toegelaten dus we kochten gewoon een kaartje en gingen als publiek. Ik was voor 12’en thuis.

In Keulen gaven ze een zeer uitgeklede show in vergelijking met de megaproducties die je uit Japan zag komen. De J-pop fans waren er natuurlijk. De meeste meeklapmomentjes waren wel bekend, maar de meesten onder ons spraken geen Japans. Het gros van het publiek waren lui die verrast waren door een YouTube filmpje en zoals ik, heel nieuwsgierig. Het was gimmicky, het was een “ik was er bij”, Het was grappig om die piepjonge tieners die liedjes te zien doen die je op Youtube had aangeklikt. Maar ook een vraag wat kunnen we hiervan verwachten? Gaat dit ook worden wat ze in Japan zijn? Is het uberhaubt een band?

In de metalwereld werden ze wisselend ontvangen. Metal hoort namelijk een groep vrienden te zijn die wat loopt te klooien in een garage en besluit om zichzelf Slayer te noemen. Babymetal is een product, volledig bedacht door een producent. Het zit wat dat betreft wellicht dichter bij K3 dan bij Slayer. En grote jongens luisteren niet naar K3, tenzij ze kinderen hebben. Het is een knop die je moet omzetten. De formule werkte in Japan. Hier zijn we wellicht wat nuchterder en zeker in de metalwereld.

En dan is het geen 2014 meer, maar 2024. Kleine meisjes worden groot. Het zijn geen tieners meer maar twintigers en ze hebben intussen meermaals de wereld rond getoerd. Babymetal is geen gimmick meer. De nieuwigheid is er helemaal vanaf. Boze true metalheads halen hun schouders er bij op en de groep liefhebbers groeide gestaag. Een meer natuurlijke groei die je dus normaal ziet bij een metal band. Ik zag de meisjes nog een paar keer in een voorprogramma van de grote jongens als Sabaton of Judas Priest. Er waren shows op grote festivals en in de middelgrote zalen zoals TivoliVredenburg en 013. Tijd dus om ze opnieuw te ervaren.

Dan nu, tien jaar later en het is tijd voor, jawel, hun eerste echt grote headliner show op Nederlandse bodem. In AFAS live kan natuurlijk alles en zijn er geen grenzen meer aan wat productietechnisch mogelijk is. Geen hoofdprogramma dat je reduceert, geen iets te klein podium voor je trapezes en lichtmuren, geen brandweer die roet in het eten gooit en je verbiedt om vlammenwerpers of vuurwerk te gebruiken. En die vlammenwerpers gingen gretig af bij bijna elk nummer.

Als ik binnenkom halverwege het voorprogramma valt me één ding heel snel op, het enorm gemeleerde publiek. Werkelijk alle leeftijden zijn aanwezig. Voor me staat een meisje van amper 12 met een Behemoth shirt aan, naast me zie ik een stel van in de vijftig zonder kinderen. Vooraan staat de vaste garde, te verwachten, J-pop fans. En een mix met het gebruikelijke metal volk. Ouders met kinderen, stellen van in de twintig, groepen jongeren uit je lokale kroeg, het was er allemaal. Wellicht is dat het geheim van babymetal, het is een you hate it or you love it, maar die is subcultuur overstijgend.

Het moment dat Babymetal begint gaat werkelijk elk handje de lucht in, er wordt in de maat geklapt en mee gewoohooo’t zoals dat in de YouTube filmpjes te zien is met duizenden tegelijk. De metal duivelshorentjes zijn vanavond in AFAS even vervangen voor onschuldige vossenoortjes. Na de intro knallen ze binnen met Distortion en vliegen de vlammen je om die vossenoortjes. Al direct zie je her en der in de zaal meerdere moshpits ontstaan. Het gaat snel, het is gelikt, het is professioneel geproduceerd, en de vlammenwerpers gaan precies af op de momenten dat het publiek springt. Het is een groots spektakel waar je U tegen zegt. Er is goed gekeken naar wat werkt en wat minder in de afgelopen tien jaar. En wat werkt hebben ze behouden. De setlist weet de aandacht goed vast te houden. De meezingers worden goed afgewisseld met solo’s en in elk nummer zit wel een moment in dat je als publiek mee moet doen. Het enige was ik mis en jammer vind is dat die band dus nog steeds in het donker staat. Het zou het bandgevoel goed doen als deze meer naar de voorgrond zouden treden.

De drie meiden staan hun dansjes te doen in een grote lichtbox. De Visuals maken het helemaal af en brengt ze naar andere werelden. Galaxy’s far away in the metalverse. Terwijl je ze afgewisseld in silhouet hun dansjes ziet te doen en vervolgens duidelijk uitgelicht. Bij de stukken met veel publieksparticipatie worden de camera’s op ons gericht en staan ze met drie in een zee van het aanwezige publiek. Let me see your hands! Show me your phone lights, het publiek doet enthousiast mee en kan op de schermen zien dat werkelijk iedereen ook enthousiast meedoet. Het werkt.

Er is veel gebeurd in de afgelopen tien jaar, ik heb het niet allemaal bijgehouden. Maar het nummer BxMxC is gewoonweg funky te noemen en ik hoor hoe Su-Metal af en toe buiten adem is tussen de nummers door met al dat dansen, wat me goed doet want ze zingt dus live. Pluspuntje. En zingen kan ze hoor.

Als ze beginnen met het nummer Metali, een samenwerking met Tom Morello, is het tijd voor de band om even te shinen. De stukken die Morello doet worden vakkundig gespeeld. Maar, sorry guys, jullie kunnen de gitaarkoning echt niet van de troon stoten. Echter ik moet toegeven, dit is serieus dansbaar. Tom Morello neemt het over via de beeldschermen met drie dansende silhouetten in z’n gezicht. En als Su-Metal halverwege om een sit-down vraagt, gaat ook werkelijk iedereen door de knieën en springt tegelijkertijd de lucht in terwijl, uiteraard, de vlammenwerpers weer af gaan op iedereens hoogste punt in een proportie die ik voorheen alleen bij Slipknot heb gezien.

Een van de laatste grote hits is de samenwerking met Electric Callboy. Het nummer RATATATA. Dit is toch geen metal meer jongens? Dit is gewoon dansmuziek met hardere gitaren. Ik vind het prachtig om te zien. Ik maak hier geen grapjes. Ik zie langharig tuig dezelfde dansjes doen als meisjes van 12. Euhm….. Is het Babymetal serieus gelukt hier een brug te slaan tussen K3 en Slayer?

Na Ratatata komt mijn favoriet, dat liedje dat ik tien jaar geleden aanklikte, de eerste noten worden aangeslagen terwijl het licht nog uit is. Su-Metal gebaard dat het publiek uit elkaar moet. Als alles vervolgens aanspringt zie ik vanaf de tribune een enorme walll of death.

Say what you want to say, maar babymetal is here to stay. Dit is wat ik tien jaar geleden had willen zien. Een professioneel spektakel, hoge mate van publieksparticipatie, duizenden mensen die luidkeels in het Japans meezingen terwijl de vlammenwerpers en sprongetjes perfect getimed tegelijk ingezet worden en ik via de schermen naar mezelf kan kijken. Om 22:30 was ik thuis.