VERSLAG: P!nk - Summer Carnival Tour - 10/07 - Johan Cruijff ArenA

P!nk - Johan Cruijff ArenA

Twee avonden lang kunnen fans de giga-show meemaken van P!nk en haar wereldtour in de Johan Cruijff ArenA in Amsterdam. De Summer Festival tour is een spektakel wat inmiddels voor een miljoenenpubliek gespeeld is, en op weg is één van de grootste tours ooit te worden.

Deze verslaggever zag haar twintig jaar geleden in de HMH, en weet maar al te goed waar ze ooit vandaan kwam. Een artiest die tegen de mainstream inzwom, en allesbehalve een cliché popprinses wilde zijn. Rode draad in haar carriere is een bepaald soort brute eerlijkheid, en dat weten te vertolken tot pop/rock-nummers waar klein tot groot herkenbaarheid in vindt.

Wat begon met Family Portrait in 2002 - waar haar tienerluisteraars herkenning vonden over haar schrijnende thuissituatie - tot aan All I Know So Far in 2021, waar ze open kaart speelt naar haar eigen kinderen, dat ze ook niet alles weet, maar ze haar stinkende best doet om de beste ouder te zijn. Het maakt het extra bijzonder dat ze met haar huidige bombastische show zowel de tieners en de volwassenen nog steeds weet te raken. Vanavond zien we ze hand in de hand staan, in een legioen van vijftig tinten roze.

Van de eerste tot de laatste minuut staat P!nk in vuur en vlam. Het startschot is een bungeejump richting publiek en een monsterhit-medley van Get The Party Started, Raise Your Glass, Who Knew, Just Like A Pill en What About Us. Ondertussen is Rammstein jaloers op de hoeveelheid vlammenwerpers en vuurwerk die de arena in worden gelanceerd.

Het is bijna onmogelijk geworden om haar body of work samen te vatten, zelfs bij een twee uur durende set. Bijzonder is dat dan ook plek heeft gegeven aan haar inspiratiebronnen Bob Dylan's Make You Feel My Love en What's Up van de 4 Non Blondes, waar luidkeels wordt meegezongen. De 'kleinere' nummers zijn een welkome verademing tussen de non-stop show, en de Arena blijkt op dit soort momenten een uitstekende klankkast.

Pas tijdens de derde act komt die krachtige stem helemaal goed tot zijn recht. Absoluut hoogtepunt zijn de akoestische versies van Please Don't Leave Me, Don't Let Me Get Me en de prachtige ode aan haar overleden vader, When I Get There. Fans op de eerste rij drukken haar allerlei gepersonaliseerde kado's toe, van handgemaakte jurken, spandoeken met foto's van haar vader tot een gehaakte cannibalistische eekhoorn (ja sorry, alleen de echte fans snappen deze referentie).

Ze eindigdt haar veelzijdige set met nog meer acrobatische hoogtepunten, waarin ze veelal wordt gedragen door haar crew tijdens Trustfall. Haar crew van dansers, acrobaten en muzikanten blijken onmisbaar om het feestje compleet te maken. Of het nu slingerend aan de touwen is, of in een dans choreo, het is haar onuitputtelijke plezier wat de boventoon heeft deze avond.

De waardering tussen haar en de fans is 100% wederzijds. De strak uitgedachte set vult zich met meer dan genoeg liefdevolle uitspraken en ze wandelt of vliegt werkelijk elke hoek van de zaal door om de fans te bedanken. Het laatste letterlijke hoogtepunt is wanneer ze tijdens So What al koprollend door de zaal heen gekatapulteerd wordt en nog net niet alle fans in de complete arena in de ogen heeft aangekeken.

Twintig jaar lang past deze artiest zich nog steeds niet aan naar een verwacht plaatje van een popprinses, zoals ze zelf al verkondigde in Don’t Let Me Get Me, en is er niemand die het haar nadoet. Het vuur van P!nk laat zich niet doven, en is met deze show groter dan ooit.