VERSLAG: Diana Ross - 11/08 - Ziggo Dome

Diana Ross

Diana Ross mag zich met trots als een diva gedragen. Weinig mensen hebben een carrière die zo breed en lang relevant is gebleven. Als vijftienjarige brak ze door met The Supremes. Daarna is ze als solo zangeres en actrice nooit meer uit de spotlights gestapt. Inmiddels is Ross 80 jaar oud en actiever als ooit. In 2022 bracht ze de Motown soul naar het legends uur op Glastonbury. Nederland mocht haar op North Sea Jazz verwelkomen en het jaar erop in de Ziggodome.

Vanavond speelt de legende opnieuw in de grote Amsterdamse muziekhal. En het draait zonder twijfel om diva Diana Ross. De avond start met een bijna tien minuten durend overzicht van haar carrière en Ross heeft een flinke band meegebracht. Haar kleinkinderen mogen een applaus in ontvangst nemen en dochter Rhonda kan een aantal liedjes zingen.

Ross brengt een avond die gezellig en vooral fun is. Gelijk na de aftrap worden de hits in mitrailleurtempo de zaal geschoten. ‘I’m Coming Out’ krijgt iedereen uit de stoel. Met achtereenvolgens Baby Love, Stop! In The Name of Love en You Can’t Hurry Love is het tijdperk van The Supremes gelijk aan het begin van de avond afgesloten.
Er is geen tijd om bij te komen. Het bombastische geluid met vier achtergrondzangers en dito blazers dendert maar voort. De drums in You Can’t Hurry Love galopperen als een overspannen paard. Weg is het gebalanceerde Motown geluid waarbij de achtergrondzang in eerste instantie meer uitnodigt om mee te neuriën in plaats van te zingen.

Diana Ross blijft er als vorstelijke diva rustig onder. Zij laat zich niet opjagen door de rest van de band. Maar geen van de liedjes klinkt zo mooi als zou kunnen. ‘Upside Down’ mist, ondanks het aanstekelijke meezing moment, de funky groove van Nile Rodgers. De climax is helemaal weggerukt uit ‘Ain’t No Mountain High Enough’.

Diana Ross en band blijven daarmee hangen op het niveau van karaoke. Het is zonde zoals ze zich laat overstemmen door de muzikanten. Diana Ross kan het zeker wel beter. Bijvoorbeeld in de prachtige jazzcover van ‘Don’t Explain’. Als de band dochter Rhonda ondersteunt blijkt het ook anders te kunnen. Plots klinken ze zachter, subtieler en zelfverzekerder.

Het zal de meeste van de aanwezigen weinig deren. Diana Ross komt met een prima stem die voorziet in het beste van de 26 soloalbums en brede werk van The Supremes uit haar lange carrière.