VERSLAG: Killer Mike - 19/08 - Paradiso

Killer Mike brengt Gospel naar Poptempel

Voor wie de afgelopen jaren heeft opgelet, is Killer Mike (Een naam die voortkomt uit een rap battle, waar hij zó goed was dat hij vanaf dat moment ‘Killer’ werd genoemd) een activist voor gelijkheid, tegen politie geweld (als zoon van een politie agent), en een van de grootste supporters van Bernie Sanders toen deze zich verkiesbaar stelde als President van Amerika. En niet in de laatste plaats, een begenadigd rapper en de helft van “One of the most bad-ass rap groups on the planet”; ‘Run The Jewels’.

In de tien jaar sinds R.A.P. Music, kwamen er vier ‘RTJ’ albums uit, en was het al die tijd wachten op een nieuw solo album van de man uit Atlanta. Dat wachten werd vorig jaar beloond met ‘Michael’. Drie grammy’s en een kakelvers, op 2 augustus jl. uitgebrachte plaat later, staat hij met zijn vijfkoppige Gospel koor, The Mighty Midnight Revival, op 19 augustus in een uitstekend gevuld Paradiso met The Down By Law Tour. Uiteraard moest Podiuminfo daar bij zijn!

Na een ontspannen DJ-set als voorprogramma en ‘DOWN BY LAW’ als openingstrack, stelt zijn in hagelwit geklede koor zich één voor één voor met korte a capella stukjes om hun zangkunsten te laten horen aan een publiek dat duidelijk geniet van de uithalen. Mike staat er ontspannen bij, heeft vrijwel de hele avond een grote grijns op z’n gezicht, en neemt tussen de ijzersterke tracks door de tijd om zijn kijk op de wereld met ons te delen. En hoewel dit een recept kan zijn om de spanningsboog los te laten, weet de veteraan met ruim 25 jaar ervaring dondersgoed hoe je anderhalf uur vult.

Zo staat hij grapjes te maken, komt uiteraard de chaos in zijn vaderland ter sprake, pakt hij af en toe een stukje choreografie van zijn koor mee, en weten we nu ook welke afslag we moeten nemen als we ooit in Atlanta zijn en zijn buurt willen bezoeken. Bovendien spot hij al vrij vroeg tijdens de show, vooraan bij het podium een fan die de LP van R.A.P. Music én een witte stift heeft meegenomen, en neemt hij eventjes de tijd om hem te doen springen van geluk.

Echter staat dat allemaal in dienst van de muziek. We krijgen ‘Michael’ nagenoeg integraal te horen, welks wordt afgewisseld met parels als ‘Reagan’ en één van mijn persoonlijke guilty pleasures in ‘Kryptonite’; een smerige Crunk beat, weinig verheffende teksten, en een zaal die los gaat. Een prachtig recept als je het mij vraagt.
Een ander muzikaal hoogtepunt is ‘Motherless’. Compleet aan de andere kant van het spectrum is dit een rauwe en niks verbloemende track, waarin Mike zijn grootste angst beschrijft, een leven zonder zijn moeder en oma. Ondergetekende kon een brok in z’n keel niet onderdrukken.

De ‘Jewel Runner’ laat weinig aan het toeval over, en weet een avond te creëren die ontzettend compleet aan voelt. Het zwaardere werk voert de boventoon, en toch blijft de boodschap positief. Neem ‘Something for Junkies’, waarin hij oproept tot een andere, realistischere blik op verslaving. Of de fans van RTJ toch even geven wat ze willen door The Pistol and Fist tevoorschijn te toveren bij ‘Don’t Let The Devil’. Weliswaar afkomstig van zijn solo album, maar een samenwerking met El-P, de andere helft van Run The Jewels. Niks voelt geforceerd, hij hoeft nergens om te vragen en het publiek laat zich van zijn beste kant zien. En hij bewijst bovendien anderhalf uur lang één van de beste producten te zijn uit het Zuiden van de Amerikaanse Hiphop. Een hoek van het genre die niet perse bekend staat om zijn diepgaande teksten, waar hij een schitterende uitzondering op is.

En zo komt het einde van een prachtige maandagavond in zicht. En precies op dat moment ontdekt Michael dat er een vlekje op z’n spierwitte Nikes zit… Logischerwijs kan hij die nooit meer aan, dus rest hem als enige optie om die dan maar het publiek in te gooien. Hij benadrukt meerdere malen hoe dankbaar hij is voor onze komst, en onder begeleiding van een staande ovatie laat hij zijn congregatie – zoals hij ons noemde – achter in de kerk die vanavond van één man was. Killer Mike.