VERSLAG: Leanna Firestone - 11/09 - Paradiso

Leanna Firestone

Oef, wat een leegte in de bovenzaal van Paradiso treffen we aan bij binnenkomst. Het is tien minuten voor aanvang van de vroege show (19.30 uur) bovenin de Amsterdamse poptempel en het heeft er geen schijn van dat er nog veel publiek bijkomt voor Leanna Firestone. Afgaande op de rij en de bezoekers in de hal beneden, is het onderscheid tussen de oude punkliefhebbers die voor The Undertones komen en de vrolijke misfits die fan zijn van Firestone, goed te maken.

In die bovenzaal is er echter niemand die daarom maalt, de Amerikaanse singer/songwriter voorop. Al hadden er vijf man gestaan, dan nog had ze zich er niet door uit het veld laten slaan – zo voelt het. Met een mix van gezonde zenuwen (die soms vocaal gezien wel heel erg de overhand nemen), maar tegelijkertijd een bak aan zelfvertrouwen en vooral een heleboel enthousiasme, neemt ze het publiek een dik uur mee in haar wereld.

Het is een wereld waarin kwetsbaarheid troef is, en de verhalen uit haar persoonlijke leven een rode draad vormen. Zo is er het prachtige en onroerende ESOEMOEHOED, dat Firestone schreef naar aanleiding van de meth-verslaving van haar vader. Iedere dag stuurde ze hem weer hetzelfde appje, met de vraag of hij er eindelijk mee wilde stoppen. Uiteindelijk lukte het, maar de band die ze met haar vader had, die kreeg ze nooit meer terug. De titel is een afkorting van de laatste zin uit het refrein: ‘Every second / of every minute / of every hour / of every day’ en snijdt ook live dwars door je heen.

Dat komt niet in de laatste plaats door de fans die, ook al zijn het maar een stuk of 60, vrijwel ieder liedje van de uit Nashville, Tennessee afkomstige zangeres woordelijk kunnen meezingen. Doordat ze vrijwel ieder liedje inleidt met een persoonlijk verhaal, wordt de onderlinge relatie steeds sterker en lijkt iedereen zich comfortabel te voelen zich kwetsbaar op te stellen. Hier en daar worden tal van tranen weggepinkt.

En als je zo’n mooie avond kunt vullen, al is het maar voor een handjevol fans, dan zou het haast zonde zijn om nog te mopperen over het feit dat ze er vocaal zo nu en dan behoorlijk naast zit. Of dat de praatjes de vaart er wel heel erg uithalen. Op sommige avonden, in een unieke gelegenheid als deze, is het soms ook prima om ‘gewoon’ te genieten.