VERSLAG: Aurora - 28/09 - AFAS Live

Aurora AFAS Live - What Happened To The Earth Tour

Het wonderlijke en zachtaardige gezicht van Aurora vult het beeldscherm in de overvolle AFAS Live op zaterdagavond. Een lieflijke ‘hello’ is het startsein van een twee uur durende set, waarvan Aurora’s nieuwste album ‘What Happened To The Heart’ deze avond als de grote verbindende factor fungeert. Haar nieuwste album staat vol van positief activisme en een schreeuw voor humanisme, als een tegengeluid voor een wereld die steeds apathischer lijkt te worden.

Vijf albums en een muzikale carrière van tien jaar, samenwerkingen van The Chemical Brothers tot Hans Zimmer. Deze avond reflecteert hoe haar oeuvre is uitgegroeid tot een van de meest relevante voor deze en komende generaties.

Laat één ding meteen duidelijk zijn - Aurora heeft in het huidige muzieklandschap een van de meest waanzinnige stemmen, en een indrukwekkend vocaal bereik. Bij het begin van het beeldige ‘Churchyard’ is Aurora al meteen op de top van haar kunnen, en zet met haar heldere engelenzang en bezwerende drums de AFAS tot op de hoogste balkons aan tot dansen.

Wie wel eens een show van de eigenzinnige Noorse artieste heeft gezien, weet dat ze heerlijk ongemakkelijk en verlegen kan zijn, en wel houdt van een babbeltje. Voor eventjes krijgen we de illusie dat haar fladderige, chaotische persoon na tien jaar op het podium gestroomlijnd en gestructureerd haar set start.

Gelukkig is ze geen spat verandert - en dat is maar goed ook - ze onderbreekt haar tweede nummer en zegt, ‘I’m sorry, we are on schedule, but I like talking to you.’ Een verhaal over haar fascinatie van een vlieg die haar nagel aan het schoonmaken was, wordt op de een of andere manier de hilarische rode draad van de hele show.

Wie had gedacht dat Aurora naast een muziekartiest ook nog een uitstekende comédienne is? Tussen haar nummers vult ze de set met haar heerlijke observaties, scherp, direct, abrupt en hilarisch. De Noorse zegt dat introverten eigenlijk niet op een podium zouden moeten staan, het is een kwestie van tijd voordat ze iets ongemakkelijks zeggen. Tegen haar ouders in het publiek zegt ze ‘thank you for having sex, so I am here’, en tegen de jarige op de eerste rij ‘congratulations! wow, a lot of people came to your party, huh?’

Vergis je niet, zodra ze het volgende nummer inzet, raakt ze je meteen weer vol in je hart. De instrumenten worden opzij gelegd tijdens 'The River', en ook tijdens 'Heathens' vindt haar stem alle hoeken van de AFAS. Aurora zingt beter dan ooit, met een vertrouwen en warmte die je niet ongeroerd kan laten. Het bonzende hart van 'When The Dark Dresses Lightly’ sleurt ons mee de diepte in, om niet meer te los te laten.

Een golf van blijdschap en ontroering rolt door het publiek bij Queendom, de liefdesbrief naar haar fans, ‘I hunt the grounds for empathy- you have a home in my queendom’. En wat valt 'Exist For Love' daarna prachtig samen met 'Dreams', wanneer de chaos soms teveel is, en we verstilling zoeken in onze dromen. 6000 man in deze immense zaal luistert met ingehouden adem. Het is zo stil dat we een leeg plastic bekertje van een trap horen kletteren.

Zo gaat ze vlekkeloos over in “slaaphit” ‘Runaway’ (inmiddels 937 miljoen streams op Spotify), van haar allereerste EP ‘Running With The Wolves’. De hit wordt luidkeels meegezongen - deze stamt uit de tijd dat haar fans nog schaars waren, en recensenten haar omschreven als ‘losgeslagen bosnimf’.

De eigenzinnige artiest lijkt vandaag de dag een stem te zijn geworden voor een nieuwe generatie. Het feit dat ze over de jaren steeds meer uitgesproken is in haar teksten, heeft daar ongetwijfeld mee te maken. In het broeierige ‘The Seed’ is de schreeuw naar menselijkheid voelbaar.

‘The Blade’ en ‘Starvation’ van het gloednieuwe album zetten de fans weer op scherp, zo kennen we Aurora nog niet. Van lieflijke, zachtaardige en zwevende folkpop naar rauwe intense brommende electro - de onverwachte EBM-rave op het einde van Starvation is de verrassing van de avond. De AFAS is los, en danst met Aurora door het euforische ‘Giving In To The Love’.

Het zal niet het laatste moment zijn dat ze blijft verrassen. Het geplande toegift gaat overboord, en wordt een piano-improvisatie met verzoeknummers I Went Too Far, Warrior, Some Type of Skin en Black Water Lillies. AFAS dient zich graag als achtergrondkoor, zeker op de momenten dat ze haar eigen teksten even niet meer weet.

Het einde van haar set vat het allemaal perfect samen. Ze speelt ‘Invisible Wounds’ avond na avond als laatste, en loopt naar eigen zeggen gebroken en in tranen vervolgens het podium af. Want dan voelt ze dat ze leeft, een wereld van apathie past haar niet. En ook dat wil ze meegeven: het is maar beter iets te voelen, dan helemaal niks.