VERSLAG: Eefje de Visser - 07/11 - Paradiso

Eefje de Visser - Paradiso | 7-11-24

Wat voor artiest is Eefje de Visser? Voor de nieuwe luisteraars is het vrijwel onmogelijk uit te leggen in wat voor genre of vergelijkend materiaal ze valt, want dat is er namelijk niet. Het optreden van vanavond in Paradiso zal een gehypnotiseerd publiek achterlaten. Met haar vijfde album ‘Heimwee’ en bijbehorende uitverkochte tour zet ze een clubshow neer die nog lang zal nagalmen.

Eefje de Visser’s nieuwste album heeft flink wat voeten in de aarde gehad voor de release een maand geleden, en heeft zelfs nog wortels in de Corona-periode. Het verwoord deels het interne conflict dat zoveel van ons hebben gehad, in tijden van Corona toen we met onszelf en onze gedachten zaten opgescheept. Ze vat het prachtig samen in de bijbehorende titelsong; ’Ik heb heimwee als ik thuis ben’.

Na de Bitterzoet tour en een onvergetelijk Lowlands optreden heeft ze nog weinig te bewijzen als artiest. Ze danst vanaf haar eerste album al moeiteloos tussen genres, van poëtische lieflijke songs op ‘Het Is’ en ‘De Koek’, een experimentele reis door elektronica op ‘Bitterzoet’. Waar ze met ‘Nachtlicht’ eerder nog solo op het podium stond met bas, gitaar, keyboard en backing vocals, staat er vanavond een podium vol muzikanten op deze plekken. Zigzaggend tussen akoestisch en elektronisch, en met teksten die je aan het denken zetten, hoopt ze luisteraars te hypnotiseren.

En dat doet ze, al vanaf de eerste minuut. Met kleine, elegante maar directe handbewegingen is De Visser vanavond de dirigent. Haar hand dwingt als uit zichzelf de stilte af. Zo gaat haar hand de lucht in bij de eerste tonen van ‘Scheef’ en valt het meteen stil - alsof het publiek anders de eerste fragiele noten zou missen.

Een rode gloed valt over de doeken, en de strak uitgedachte lichtshow vertelt ons precies waar dit verhaal heengaat. De brandende zon komt tevoorschijn tijdens het bezwerende ‘Zwarte Zon’ en ‘Bitterzoet’, dat ondanks zijn korte levensduur een onmisbaar onderdeel is geworden in het live repertoire. Het tempo versnelt in het opzwepende ‘Parade’, om weer te vertragen in een akoestische solo van ‘Wakker’.

Elk nummer krijgt zijn passende uitvoering, over elke danspas, beelden, toon, melodie, beweging en stilte is nagedacht. Ze laveert moeiteloos tussen de verstilling en de versnelling, en haar stem begeleid de weg. Het is als popmuziek aan de kunstzinnige kant.

Wat doe je als je tot stilstand komt? En wat betekent verandering of stilstand voor de relaties om mij heen? Het dient vanavond als dé verbindende factor. Zoeken naar woorden die iets weergeven van hoe je je voelt - De Visser is de woordkunstenaar die de zinnen voor ons aan elkaar zet, die voor ieder in te vullen zijn.

Ze vindt de woorden in het nieuwe ‘Beeld Hangt Stil’ en daarop prachtig aansluitend ‘Ik Weet Dat Hij Het Wil’, met een stem die hele zalen weet te bezweren. Terwijl ze zelf zachtjes een gitaarriff tokkelt, horen we opnieuw wat stilstand met ons doet: “Als ik stil blijf staan, zal ik in rook opgaan.”

Eefje de Visser is namelijk zelf een artiest die continue in beweging is, en zich niet laat sturen. “Als ik niet in beweging schiet, dan haper ik als een naald die in een groef blijft steken.” De Visser heeft altijd zelf de touwtjes in handen gehad - haar platen bracht ze onder eigen beheer uit, de teksten schrijft ze zelf, op het afmixen na neemt ze het muzikale deel grotendeels zelf voor haar rekening.

En dat is maar goed ook - met haar eigen visie heeft ze vijf hele diverse platen weten te produceren die stuk voor stuk een eigen identiteit hebben.

Die identiteit komt met het nieuwe materiaal van ‘Heimwee’ live in drievoud tot zijn recht. Zoals de artiest zelf zegt ligt aan de basis van een elk nummer een melodie, piano en een baslijn, en deze basis weet ze honderden keren opnieuw uit te vinden. Het drieluik ‘Reizen’, ‘Uit Het Oog’ en ‘Vlug’ zijn een muzikaal hoogtepunt in de set.

Synthesizers klinken in drievoud, gelaagd, intens en geven de live-uitvoering diepte. Haar stem ook in drievoud, met zangeressen die elke toon een extra laag geven, en een strakke choreografie. Stilstaand als vastgelegd op een foto, meegaand als een sjaal in de wind. Waanzinnige uitvoeringen die stuk voor stuk zou kunnen dienen als een geregisseerde muziekvideo.

Heel Paradiso weet op dit punt dat ze iets heel bijzonders aan het meemaken zijn. Het applaus barst los na ‘Vlammen’, en blijft door en door galmen. Het plezier is zichtbaar bij Eefje de Visser. We mogen los: de bezwerende synthesizers vallen samen met de drums tijdens ‘Stilstand’ en ‘Lange Vinnen’ zetten de zaal in beweging. We eindigen na een stuk bevrijding in de vraag ‘Hoe Doe Je Dat’?

Hoe doe je dat? De draad weer oppakken? Bewegen vanuit stilstand? Deze avond zal nog een tijd iets teweeg brengen. Na haar Album van het Jaar ‘Bitterzoet’, opvolger ‘Heimwee’ en clubshows die in de geheugens blijven leven, kan ook het grote publiek er niet meer omheen: De Visser is de beste muziekartiest van Nederlandse bodem.