VERSLAG: Dream Theater - 24/11 - AFAS Live

Dream Theater - 24/11 - Afas Live

Laten we wel wezen: Mike Mangini is een fantastische drummer. Maar met Mike Portnoy achter het (gigantische) drumstel klopt Dream Theater gewoon net een stukje beter. Dat vinden ook de fans, die de verloren zoon op een zondagavond in een volgepakt Afas Live na een jarenlange afwezigheid vol enthousiasme onthalen. Maar het is niet alleen de terugkeer van Portnoy die vanavond gevierd wordt; het optreden van vanavond staat in het teken van het veertigjarig jubileum van de progressieve metalband.

Een voorprogramma heeft Dream Theater niet nodig. De band speelt met gemak een uur of drie vol. Dat zijn een hele hoop noten van het virtuoze vijftal. Want, voor wie het niet weet: Dream Theater bedrijft muzikale topsport waarbij verschillende maatsoorten, vingerbrekende solo’s en breed uitgesponnen muzikale composities de revue passeren. Vanavond opent de band met ‘Metropolis pt. 1’, afkomstig van Images and Words, het album dat de band op de kaart zette.

Om maar meteen een controversieel onderwerp aan te snijden: zanger James LaBrie lijkt op het eerste gezicht een moeilijke avond te gaan krijgen. De stem van de frontman is al jaren een heet hangijzer onder de fans van Dream Theater en vandaag lijken de critici gelijk te krijgen. Vooral bij hogere noten gaat het regelmatig mis, maar ook in lagere registers ziet hij eruit alsof hij de zangpartijen er met moeite uitperst. Gedurende het optreden trekt de stem van LaBrie echter bij, wellicht omdat enorme uithalen achterwege blijven. Zo zingt LaBrie de hoge partijen van ‘Under A Glass Moon’ een stukje lager. Verstandig.

Tegenover een notoir wankele, maar vandaag redelijke, zanger staat gelukkig een uitstekend spelende band, evenals per nummer afgestemde beelden, lasers en lichten. Tussen al dat visuele geweld spelen bassist John Myung en gitarist John Petrucci stoïcijns hun onmogelijke partijen. Dit tot genoegen van de muzikale nerds in het publiek, die de indrukwekkende solo’s met goedkeurende kreten ontvangen. Gelukkig voor de liefhebbers zijn er daar ruim voldoende van.

Toetsenist Jordan Rudess, ook virtuoos, doet iets meer zijn best er een show van te maken. Hij mag er dan wel meer uitzien als een verstrooide professor dan als rockster, maar met zijn draaiende keyboard - en tijdens ‘The Mirror’ zelfs een keytar - blijkt Rudess best entertainend te zijn. Ook bijzonder: af en toe is op een scherm onder zijn keyboard precies te zien wat de toetsenist speelt.

De terugkeer van Portnoy betekent niet de terugkeer van de per avond wisselende setlists van vroeger, wat het optreden voor fans bekend met Setlist.fm weinig verrassend maakt. Aan de andere kant kunnen zij zich wel verheugen op een set die bijna het hele oeuvre van de band omspant, inclusief het tijdperk met Mangini. Ook weten zij daardoor dat het de moeite waard is om na de pauze op tijd weer binnen te zijn. De band opent de tweede set namelijk met Night Terrors, de eerste single van het aankomende nieuwe album.

Na een toegift die wordt afgesloten met ‘Pull Me Under’ - het dichtst dat Dream Theater ooit kwam bij een hit - is het optreden voorbij. De muziekliefhebbers die kwamen voor veel perfect uitgevoerde noten werden op hun wenken bediend. Voor anderen kwam die foutloze uitvoering van de complexe nummers, in combinatie met de op de seconde afgestemde visuals, wellicht wat klinisch over. Wat wel duidelijk is, is dat Dream Theater zelfs na veertig jaar nog veel in zijn mars heeft.