VERSLAG: The Human League - 29/11 - De Roma

Een daverende brok postpunk-elektronica

Op 30 November staat The Human League voor de tweede avond op rij in de Roma. Je zou het bijna een thuisbasis kunnen noemen. Waar The Human League Nederland met de Generations Tour slechts eenmaal aandoet is er voor België 4 avonden ingeruimd. 2 daarvan in de Roma. Het is zeker niet de eerste keer dat ze hier staan. De band uit Sheffield draait al jaren mee en is opgericht in 1977, zij het in een andere bezetting, en tourt regelmatig de wereld over. Philip Oakey is daarvan het enig overgebleven bandlid. Echter,de dames Susan en Joanne zijn onlosmakelijk verbonden aan het beeld wat iedereen zal hebben van The Human League.
Het is alweer 13 jaar geleden dat hun laatste album uitkwam. Het blijkt dat de groep het niet nodig heeft om nieuw materiaal uit te brengen om de zalen te blijven vullen. Het concert is de 11e en laatste in rij op het vasteland in 15 dagen tijd. De tour zal in December in Engeland verder gaan.

Nu dus in Antwerpen in de Roma. Het concert begint strak om half negen. De sfeer zit er gelijk goed in en de openingsnummers ‘Hard Times’ en ‘Love Action’ zetten gelijk de herkenbaarheid van de synthesizer-sound strak weg. Een goed verlicht wit podium en de vertrouwde opstelling, Synthesizers wat hoger op de achtergrond, drum in het middel, de dames op de flanken en Phil in het midden maar vaker nog rond stappend, met gebruikmaking van de verhogingen in het podium. Het grote scherm met videobeelden zijn mooi en zoals enigszins verwacht, maar de echte fans weten dat dit concept al door The Human League vanaf dag 1 wordt gehanteerd, lang voordat iedereen met beeldschermen werkte.
Het publiek dat zijn huiswerk heeft gedaan en setlists heeft opgezocht van eerdere tour avonden komen er al snel achter dat niet alle nummers in dezelfde volgorde worden gespeeld als op de andere avonden. Maar het nummer dat eerder wordt gemist komt later alsnog voorbij. ‘Mirrorman’, ‘Heart like a wheel’zijn bekende nummer , maar voor Behind the Mask’ is wat kennis nodig, Van origine een YMO nummer, later door Micheal Jackson opgenomen maar in eerste instantie niet gebruikt voor zijn Album Thriller vanwege rechten, en vervolgens in 1993 in samenwerking met The Human League alsnog uitgebracht, in de periode dat The Human League platenlabel Virgin had moeten verlaten. Voor de band wellicht een belangrijker nummer dan het publiek beseft. Als even later ‘The Lebanon’ wordt gespeeld, zien we dat de vraag “who will have won when the Soldiers have gone” nog steeds gesteld dient te worden. Het contrast tussen de stemmen komt het best tot uiting als het fragiele nummer ‘One Man in my Heart’ door de dames gezongen, gevolgd wordt door de met donkere stem gezongen nummers ‘The Path of Least Resistance’ en ‘Empire State Human’. Laatstgenoemde nummers komen uit de periode dat ze nog uit 4 mannen bestonden en het allemaal wat stoerder mocht klinken. Het rustpunt is op deze avond het nummer ‘Louise’. Met romantische zwart wit filmmomenten op het scherm klinkt “As if we were still lovers” gevoelig vanuit het mee hummende publiek. ‘Soundtrack to a generation’, ‘Open your heart’ , en ‘All i ever wanted’ volgen. Maar dan is daar ineens ‘The Sound of the Crowd’ Hier gebeurd wat bij het publiek, geholpen door het feit dat het op het Album Dare staat en dus net bekender is dan sommige nummers die wel single zijn geweest, blijkt dat in dit nummer de vele facetten waar The Human League beroemd om is, hier live het beste tot zijn recht komen. Er wordt gedanst, gezongen en alle electronische geluidjes worden nagebootst en in gebaren gevangen. ‘Tell me When’ komt er in een lange versie achteraan, om vervolgens ‘Fascination’ ten gehore te brengen. Als dan het intro van het voorlopig laatste nummer wordt ingezet is direct te merken wie ook het instrumentale album Love & Dancing kent. De eersten zetten het ‘Don’t you want me’ in en al snel volgt het voltallige publiek. De zaal is al halverwege als ook Philip Oakey inzet. Dat hij dat vanaf het begin doet vindt niemand een straf en men begint massaal opnieuw aan de tekst.
Als de band het podium afgaat zingt het nummer nog door en zodoende zijn ze alweer terug voor iemand het door heeft voor de toegift.
Hier is gekozen voor de 2 nummers van het solo album dat Philip samen Giorgio Moroder ooit uitbracht. Goodbye Bad Times’, en uiteraard het ‘Together in Electric Dreams’. Wie zou die film ooit hebben gezien?

47 jaar onderweg, dan mag je inderdaad je tour Generations noemen, veel bekende nummers die de mensen woord voor woord meezingen, 20 nummers die het tijdperk goed vertegenwoordigen, waar de nummers het vaak moeten hebben van de dansbaarheid, of de teksten, of het onderliggende gevoel maar altijd terugpakken op een synthesizer sound die zowel tijdloos als inmiddels nostalgisch is geworden. Dat de heer en dames ook vandaag goed bij stem waren en er, na het aantal optredens van afgelopen dagen, nog zo fris bij stonden, wekt extra bewondering.
Zeker in een zaal als de Roma komt alles wat ze te bieden hebben goed tot zijn recht.
Het maakt dat een concert van The Human League een zekerheid genoemd mag worden.
De enige vraag die de fans na deze avond weemoedig zullen stellen: Komt er ooit nog een nieuw album?