VERSLAG: Delain - 19/3 - Melkweg

Delain - 19/3 - Melkweg

Drie jaar geleden verscheen er een nieuwe speler op het female-fronted metalveld; Delain. Met het album ‘Ludicity’ slaagde Martijn Westerholt er in om zijn opgedane ervaringen als toetsenist bij Within Temptation toe te passen bij dit project. Toen Delain, met Charlotte Wessels als voornaamste vocaliste, ook op het podium vormgegeven moest worden werd er een band bij gezocht. Met diezelfde liveband is de tweede plaat, ‘April Rain’, ingespeeld. De albumhoes met de dansende rode lokken van Wessels laat ook de silhouetten van de andere bandleden zien, waarmee Delain zich duidelijk wil positioneren als band. Wel wordt Wessels meer naar voren geschoven als het boegbeeld van Delain, waar het aanvankelijk vooral om Westerholt ging. Qua composities is die verschuiving eveneens waarneembaar, want Wessels neemt een stevig deel van de teksten voor haar rekening.

Om de release van ‘April Rain’ te vieren is het optreden in de Melkweg in Amsterdam gebombardeerd tot de cd-presentatie en tevens de start van de nieuwe tour (het optreden in Zwolse Hedon was een soort tryout). De fans met de zwarte T-shirtjes staan rijendik voor de ingang van de Melkweg. Eenmaal binnen wordt er nog bijgepraat over het optreden van Nightwish, een paar dagen eerder in Rotterdam, terwijl de sexy Jägermeisterpromomeisjes hun waar proberen te slijten. Ondertussen verdringen fotografen met de meest uiteenlopende toestellen en lenzensets zich voor het podium, om maar een zo mooi mogelijk plaatje te kunnen schieten van Charlotte Wessels of één van de andere bandleden. Toch staan vanavond vooral de liedjes centraal en dan met name die van ‘April Rain’.

Het is wel even wennen. Zowel voor Delain als voor de fans met de zwarte T-shirtjes. Verdieping, dat staat centraal op de nieuwe plaat van Delain. De teksten zijn persoonlijker en staan dichter bij Wessels. Qua stem staat de zangeres sowieso ver af van de reguliere zangeressen binnen dit genre. Wessels kiest voor een benadering die niet voor de hand ligt, bijna popachtig, en daardoor fris klinkt. Muzikaal borduurt Delain verder op reeds bestaande muziek binnen de kaders van een female-fronted metalband. Wel is Delain minder theatraal; onnodige tierelantijntjes worden weggelaten, zonder dat dit ten koste gaat van de opbouwof de emotionele lading van de nummers. Anders dan bij de eerste plaat vergen de nieuwe composities wel meerdere luisterbeurten voordat er een accurate waardering over uitgesproken kan worden. Voor de fans niet zo’n probleem, want veel van hen staan bij het volgende optreden van Delain gewoon weer vooraan met hun nieuwe Delain-shirts.