VERSLAG: Marije van Haarlem
Elsa Birgitta Bekman Huis Verloren - Victorie on Tour
Het optreden vanmiddag maakt onderdeel uit van Victorie On Tour; een tour van een veelbelovende artiest uit de regio. Elsa Brigitta Bekman, geboren en getogen in Wijdenes, speelt op deze tour in schilderachtige kerkjes tot monumentale panden door heel Noord-Holland. Vanmiddag zien we in een uitverkocht Huis Verloren dat er weinig artiesten van Nederlandse bodem doen wij zij doet.
In de regio West-Friesland was ze de afgelopen jaren niet te missen als frontzangeres van The Tibbs. Nu is de 33-jarige zangeres, componist en multi-instrumentalist alweer een tijd solo, maar begonnen met een kleine valse start - een debuutalbum met een release in Coronajaar 2020 is bepaald geen droombegin voor een artiest.
De weg naar het optreden van vandaag is ook daarom een bijzondere tijd - vorig jaar won Elsa Birgitta Bekman de 1e prijs op Concours de la Chanson, en recentelijk stond ze op podia in heel Nederland tijdens een van de leukste muzikale ontdekkingsfeestjes van het jaar - Popronde. Des te meer kijken we uit naar deze solo-tour, waar ook nog nieuw werk tevoorschijn komt.
Nostalgie, escapisme, romantiek, melancholie - haar muziek kenmerkt vooral veel gevoel, en geen specifiek muziekgenre. “Cinematic folk-pop”, zoals ze het zelf omschrijft. Dat blijkt meteen met de filmische instrumentale opening Pretending That You’re Mine, gespeeld met de intensiteit van een toegift. Zweven tussen intens en groots, klein en teer wordt de rode draad van deze avond.
Het romantisch beladen Once In My Life en Waiting For You van het debuutalbum dansen in de wind als een veertje dat rustig naar beneden zweeft. Het is als een vader die danst op een houten vloer, met zijn jonge dochter in zijn armen, haar voetjes bungelend ver boven de grond.
Bekman weet de fantasiewereld van haar nummers al jaren te vertolken in sfeervolle en beladen muziekvideo’s, en zo ook op te roepen bij haar optredens. Op blote voeten, in folklore-jurk en met een Keltische autoharp brengt ze Dans Ma Rue te gehore met eenzelfde kracht en intensiteit in haar zang, als Edith Piaf. Het op Piaf geïnspireerde en zelfgeschreven Franse chanson Quoi C'est Ca trekt ons terug naar de realiteit met een oerkreet - een terechte publieksfavoriet.
De manier waarop ze de chansons brengt doet nog het meest denken aan het woedende Après Moi van de klassiek geschoolde zangeres en pianiste Regina Spektor, met een soort pure kwetsbaarheid dat als vlammen uit hun ogen schiet. Maar ook wanneer Bekman zichzelf begeleidt op piano tijdens On My Way en het zachte, tere en immens persoonlijke Wooden Shoes, dat je niet ongeroerd kan laten.
Terugblikkend naar betere tijden, verloren plekken en gevoelens waar je naar probeert terug te grijpen. Bekman weet in haar teksten, zang en muziek precies aan de touwtjes te trekken van een herkenbaar, bitterzoet nostalgisch gevoel. Vrij en onbezorgd, totdat het dat niet meer is. Een garderobewissel en een bijzonder a-capella met de band introduceert het tweede deel van de set, haar herinneringen aan Zweden, de scheiding van haar ouders, een verloren veilig thuis.
Hoewel het materiaal van haar debuutalbum geschreven is voor de viool, wordt deze vanmiddag begeleidt door Camille op de cello. Het lichtvoetige en optimistische maakt plaats voor een donker tintje en een extra gelaagdheid door de zware ondertonen van de cello. Het werk op de pauken en de drums is van de hand van Jos van Tol, ook wel bekend als de opvallende coole drummer van sixties wunderkind Jacco Gardner - nog meer waanzinnige talenten uit de regio West-Friesland die door Pitchfork, NME en The Guardian werden opgepikt.
De nieuwste en onuitgebrachte langspeelplaat While I Sit Here On A Cloud is Bekman op de absolute top van haar kunnen. Om dat prachtige hese stemgeluid kun je niet heen, en het is wellicht ook het mooiste nummer dat ze gecomponeerd heeft. Het is reden genoeg om halsreikend uit te kijken naar het nieuwe album.
Voor de toegift zit de hele band geschaard naast elkaar vlak voor de neuzen van een vol Huis Verloren, voor een opgewekt akoestisch toegift van Cartoonistic World. De afsluiter doet denken aan de beginjaren van Blaudzun en Laura Marling, toen melancholische folk in 2012 een opleving maakte. Met Elsa Birgitta Bekman is folk opnieuw springlevend en staat klaar om de podia van NL te veroveren.
INDIESTAD NIEUWJAARSBORREL - 04/01 - PARADISO Paradiso organiseerde een mooi begin van het jaar met Indiestad...