VERSLAG: La Lune Noire - 25/01 - De Piek

Mistieke band, enigzins donker maar uiterst dansbaar

Als de zaal open gaat zijn er amper mensen, maar er is een heus merchandise tafeltje van de twee bands die vandaag gaan optreden te weten D:zine en La Lune Noire. D:zine, een Belgische band die, na later zal blijken, ook aardig wat Belgische volgers met zich meeneemt. Zwarte kleding heeft vanavond de voorkeur. Met twee bands heb je geen voorprogramma nodig, maar de vooraf gedraaide muziek van o.a. Omd als ook ABC, passen hier goed als sfeermaker.

We gaan naar het zich laat aanzien 2 gedegen jaren 80-style optredens zien vanavond.
We zijn er dus voor La Lune Noire, die ook nog eens mogen aftrappen.
De vooraf aangeleverde setlist geeft een ruim aantal nummers te zien.
Het begint stevig met het nummer Bring Out Your Dead. De sound is ook gelijk duidelijk: stevige synthesizer muziek met elektronische drums en donker stemgeluid in de vocalen. Area 51 houdt als nummer de ingezette weg goed vast. De nummers worden gedragen door de sterke melodielijnen.
Zonder in cliches te vervallen weet de band donkere muziek dansbaar te maken op een manier die eind jaren 70 begin 80 heel gewoon was. Before I Change The World laat ons horen dat de wereld er slecht aan toe is, maar dat zelfs in dat geval de dans en muziek dient voor te gaan. Out of here, is het voorproefje op het alweer 7e album wat ons in Maart dit jaar te wachten staat, en met de zin "Get war out of here" zowel super actueel als tijdloos is. De ontwikkeling van de band wordt direct aangetoond als ze na het nieuwe nummer direct een van de eerste nummers Ice spelen. De vaart zit er lekker in, in het concert. Er wordt tussen de nummers telkens een paar korte zinnen gesproken door zanger Viktor Verzijl, die laat blijken het publiek redelijk te kennen evenals de gaststad Vlissingen, de thuishaven van toetsenist Eddie Meulmeester. Inmiddels is het publiek aan het dansen geslagen wat er vrolijk uitziet op een nummer wat de titel Hate draagt. Colour Crisis, het nummer over kleurenblindheid is autobiografische, en na Hurts But Not Broken wordt wederom een nieuw nummer ingezet. Hier wordt ook de titel van het nieuwe album, Pinguin Park genaamd, geopenbaard. Hiervan komt dus ook dit nummer Tearing Me Apart.
Nothing To Fear wordt gevolgd door Bodiam , welke wordt aangekondigd door Sven Vogelezang. Hij is verantwoordelijk voor de drums en backing vocals, en het nummer wordt uitgelegd als een song met invloeden van geesten en de nodige mistiek.
En dan is het laatste nummer alweer aan de beurt: Blow A Kiss. Dit nummer laat alle bandleden nog even uit volle borst meezingen en is een waardig afsluiter. Hier zit nogmaals alles in wat we afgelopen optreden hebben gezien , sterke zang , mooie melodielijnen, stevig dansbaar ritme en dat uitgevoerd met gemeende enthousiasme wat ook bij gitarist Paul Kusters te zien is. Een hedendaags memorie-lane wat vooral de oudere toeschouwer doet verlangen naar de, door de band genoemde, inspiratiebronnen als Numan, Killing Joke en Depeche Mode. Missie geslaagd, en zeker een reden om ze eens op te zoeken op Spotify en/of Facebook al vind ik dat alles live beter tot zijn recht komt.
Wie wil kan na het optreden alle bandleden spreken die zich na hun optreden nog losjes tussen het publiek bewegen.

De Piek Vlissingen laat met deze avond zien van alle tijden en alle markten thuis te zijn