VERSLAG: Maverick Sabre - 21/02 - Tolhuistuin

Weg met die telefoons!

De vierendertigjarige, in Londen geboren zanger en liedjesschrijver Maverick Sabre verkoopt met gemak de Amsterdamse Tolhuistuin uit. Tweehonderd mensen zoeken online naar een tweedehands kaartje. Is hij klaar om door te breken?

Maverick betreedt het podium met een overdosis energie. Hij is in een zwarte leren broek en dito jas gehuld. Een stuiterbal lijkt het die als een hitsig haantje zijn armen spreid als waren het vleugels. Gelukkig geeft een tamboerijn hem de mogelijkheid om wat energie te kanaliseren. Natuurlijk is het bloedheet in deze kleren, dus Sabre heeft continu een handdoek vast om zijn zweet te deppen. Hij is zo hyper dat elke zin die hij zingt in een stemverheffing, uithaal of kreet uitmond. Dat is jammer, want het wordt al na enkele nummers irritant. Zijn liedjes komen juist goed tot hun recht wanneer ze intiem gebracht worden met zelfbeheersing en soul.

Met wie hebben we hier eigenlijk te maken? Maverick Sabre verscheen als gastartiest op vele producties rond 2010, waaronder Chase & Status en Professor Green. Na een eigen mixtape in datzelfde jaar verscheen in 2011 zijn debuutsingle ‘Let Me Go’, gevolgd door het album Lonely Are The Brave. Met andere woorden, Maverick is al een tijdje actief en afgelopen jaar kwam zijn vijfde album, Burn The Right Things Down uit.

Voor mijn gevoel begint het concert pas echt bij ‘Come Fly Away’, wanneer de band even uitrust van de energie explosie en Maverick een duet aangaat met zijn toetsenist. Die staat vocaal ook zijn mannetje. De uithalen blijven nu achterwege en even komt hij dichterbij. ‘Lay Down On Me’ zou ook moeten raken, maar de doseerknop is weer even zoek. De maniertjes lijken op die van sommige rappers die de aandacht proberen vast te houden door al hun lyrics te schreeuwen alsof hun leven ervan afhangt. Of misschien omdat ze willen compenseren voor het gebrek aan een liveband. Daar zou Sabre geen last van moeten hebben, want hij heeft een uitstekende groep muziekanten achter zich staan.

Wat niet helpt is dat er landgenoten op het concert zijn afgekomen die moeite hebben om zich te gedragen. Een meisje voor aan het podium vindt het nodig om haar vriendinnen continu op de hoogte te houden door keihard te gillen. Maverick probeert haar met een grapje over haar bloedirritante gehinnik tevergeefs te temmen. Gelukkig komt ze niet over de dansbare versie van ‘Slow Down’ heen. De band lijkt de voorkeur te hebben voor meer rock georiënteerde nummers. Dan gaan ze helemaal los. Dat kan prima, want Maverick Sabre mengt vele verschillende stijlen in zijn muziek.

Wanneer de explosieve energie wat afneemt is er eindelijk meer verbinding met de zaal. Zeker in zo’n kleine zaal had dat vanaf het begin gekund. Maverick begeleidt zichzelf op gitaar tijdens ‘I Need’. Hij krijgt een briefje aangereikt en draagt het nummer op aan ene Josh en alle anderen die een overledene in hun gedachten hebben.
Na het eerste couplet stopt hij. “Ok, jullie hebben het eerste couplet gefilmd, nu moeten de telefoons weg.” Halleluja! Je kunt geen band aangaan met telefoons waarvan ook nog vaak de flitser aanstaat. Een enkele telefoon blijft present, dus hij maakt zijn punt nogmaals duidelijk. Zonder lulijzers in de lucht vervolgt hij zijn show en vergeet hij zijn maniertjes. Nog steeds zwetend in zijn leren outfit, dat wel. Ook ‘Glory’ blijft ingetogen. Zou hij gewoon heel nerveus geweest zijn in het begin?

Dan is het tijd voor zijn laatste single ‘Risk It All’ met SHY FX. Halverwege komt de drum & bass beat erin en wordt het een dansfeestje. Het nummer gaat naadloos over in een eerdere samenwerking met SHY FX, ‘Call Me’ uit 2020. En dan is het ineens al klaar. Net nu we er lekker inkwamen. De zaal hoopt nog even op een toegift, maar hier blijft het bij.

Ik had best hoge verwachtingen van Maverick’s show, maar vertrek met gemengde gevoelens. Zijn stem is fantastisch, maar zijn manier van optreden deed vanavond geen recht aan zijn repertoire. Pas in de derde helft van het concert werd hij benaderbaar en toen was het eigenlijk alweer snel afgelopen. Hopelijk kan hij zijn optreden zelf terugkijken en heroverwegen met welke energie hij een zaal als de Tolhuistuin tegemoet treedt.