VERSLAG: Jack White - 25/02 - TivoliVredenburg

Jack White

Jack White heeft als artiest altijd zijn eigen pad gevolgd. Het aantal bands waarin hij speelde is bijna niet bij te houden, maar met The White Stripes, The Raconteurs en The Dead Weather liet hij de grootste indruk achter. Sinds 2012 richt hij zich volledig op zijn solocarrière.

Zijn meest recente album, No Name, brengt White terug naar de rauwe, punky rock van de begindagen van The White Stripes. En zoals altijd pakt hij ook de bijbehorende tournee eigenzinnig aan: geen grootschalige wereldtour, maar korte reeksen optredens in kleinere zalen en sporadische festivalshows. Deze week is Europa aan de beurt, met haltes in Parijs, Utrecht, Londen, Birmingham en Glasgow.

En wat een genot is het om Jack White in zo’n intieme setting als de Ronda in TivoliVredenburg aan het werk te zien. Met ruim 2.000 bezoekers staat het publiek letterlijk oog in oog met de rocklegende. White wordt vergezeld door een bassist, drummer en toetsenist, terwijl hij zelf al het gitaarwerk voor zijn rekening neemt. De muzikanten staan rondom hem opgesteld, waardoor hij als een wild dier over het podium kan razen en zijn furieuze punkrock de zaal in slingert.

Vanaf de eerste minuten laat White zijn gitaar krijsen in een messcherpe solo. Zonder vaste setlist schetst hij een indrukwekkend overzicht van zijn carrière. Adempauzes zijn er nauwelijks; vanavond draait alles om pure energie. Toch komen zijn veelzijdigheid en bluesroots prachtig naar voren, zoals in de akoestische intro van ‘Underground’. Andere hoogtepunten zijn het stampende ‘Tonight (Was A Long Time Ago)’, waarbij de dreunende drums en felle gitaarriffs de zaal opzwepen.

White en zijn band voeren het publiek mee naar de gloriedagen van punk- en bluesrock, naar zweterige clubs waar muzikanten op gevoel jammen. Vol energie beuken ze nummer na nummer de zaal in, met scheurende gitaren, bonkende baslijnen en een jankend orgel dat af en toe de chaos compleet maakt. Een rustmoment had misschien niet misstaan, maar daar maalt niemand om wanneer de eerste noten van ‘Seven Nation Army’ door Tivoli knallen. De ultieme meezinger brengt de zaal in extase – en laat geen steen op de andere.