VERSLAG: Michael Kiwanuka - 26/02 - AFAS Live

Michael Kiwanuka - 26/02 - AFAS Live

Een muzikant in hart en nieren. Op 26 februari staat Michael Kiwanuka, bekend van onder andere ‘Home Again’ & ‘Cold Little Heart’ in de Amsterdamse AFAS Live om de release van zijn vierde studio album ‘Small Changes’ te vieren. En Podiuminfo was er uiteraard als de kippen bij om zich mee te laten voeren op de prachtige tonen van de in Londen geboren soul zanger.

Wanneer de uitverkochte zaal wordt betreden vallen de enorme rode gordijnen meteen op. Ze omlijsten een toneel dat afgeladen is met instrumenten. Waar dit podium bij sommige optredens heel groot kan aanvoelen, lijkt er nu bijna een tekort aan ruimte te zijn voor de band die Kiwanuka heeft meegenomen naar Amsterdam.

Wanneer de twee violisten en pianist als eerste hun plekken innemen en voorzichtig de eerste akkoorden beginnen te spelen, laat het publiek voor het eerst van zich horen. Er wordt vooraan het podium een wierookstokje aangestoken en vervolgens gaan de charmante tafellampen op het podium aan, het zaallicht wordt gedimd en volgt de rest van de band, alvorens Michael Kiwanuka zelf het podium oploopt en we welkom geheten worden met ‘Man in the Middle’ en ‘You ain’t the Problem’. Tijdens deze eerste tien minuten zijn de woorden “How are you feeling Amsterdam” de enige aanwijzing dat ze op het podium doorhebben dat we hier met 6000 man tegenover ze staan.

De toon is vanaf de eerste akkoorden intiem en intens tegelijk. Er zijn artiesten waar een live uitvoering niet te onderscheiden is van de studio versie, maar bij Kiwanuka weet elke fan die wel eens langs zijn YouTube kanaal is gekomen dat het slechts zeer sporadisch voorkomt dat de versie die je live te horen krijgt, terug te vinden zal zijn op een studio album.

Exemplarisch is ‘Black man in a white world’, een nummer dat niet alleen gaat om zijn plek in de wereld maar ook over zijn plek in het genre waar hij in laveert. Ze beginnen met een van nagenoeg alle instrumenten ontdane versie totdat deze culmineert in een explosieve finale.

Terwijl Michael op zijn kruk zit en ‘Show me Love’ in zet, zien we op het enorme scherm dat achter hem hangt prachtige beelden van een baby die vertederd wordt door zijn ouders. Verspreid over de avond zien we ook shots van Aziatische thee tradities, en schitterend geregisseerde livebeelden van Kiwanuka en de rest van de band, die heel smaakvol over elkaar heen worden gelegd, en prachtig bijdragen aan de unieke sfeer die ze hebben gecreëerd.

Elk nummer wordt zorgvuldig in- en uitgespeeld. Zo ook ‘Hero’, welke in intensiteit toeneemt en ons uiteindelijk naar een schitterende gitaar solo leidt, waar de gitarist in kwestie zelfs een voorzichtig headbangen niet kan voorkomen.
In één van de stiltes die de artiesten zorgvuldig laten vallen, is het “I love you!” die uit een hoek van de zaal komt duidelijk hoorbaar, waardoor Kiwanuka zich geroepen voelt om even het gesprek met ons aan te gaan. “I love you too”, om vervolgens aan ons uit de doeken te doen dat hij altijd graag naar Nederland komt, en dit één van de eerste landen is die zijn muziek omarmde. En om van die omarming een liefdevolle knuffel te maken, draagt hij vanavond ‘Home Again’ op aan ons. Ondergetekende kan dat alleen maar zien als een enorm compliment aan onze uitstekende muzieksmaak.

Een groot compliment dient ook gegeven te worden aan de geluidsman die elk instrument zijn moment in de schijnwerpers weet te geven, met ‘Solid Ground’ als lichtend voorbeeld. De Londenaar is van zijn kruk gestapt en achter het keyboard gaan zitten, en terwijl de rest van de band even van het podium stapt, krijgen we weer zo’n prachtige uitvoering, met alleen de tonen van het keyboard en twee violen. Vervolgens komen de achtergrondzangers weer terug, bouwen we weer op in intensiteit als de drummer zich er weer mee gaat bemoeien, en ondertussen het hele podium rood oplicht.

Na een goede 70 minuten waarin we een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre voorbij hebben zien komen, gaat het complete ensemble even van het podium af, om na een kleine intermissie weer terug te komen voor ‘Lowdown’, waar de tweede gitarist zich even van zijn beste kant mag laten zien met een ingetogen maar meeslepende solo. Daaropvolgend krijgen we de titeltrack van het nieuwste album, ‘Small Changes’ en ‘Four Long Years’, gevolgd door een laatste intermissie, die voorafgaat aan een prachtige eindsprint.

Want het is tijd voor (“I think you know this one”-) ‘Cold Little Heart’. Jullie verslaggever moet moeite doen om zijn ogen open te houden en niet te veel weg te drijven op de persoonlijke favoriet, want ook dit is weer een prachtige uitvoering die maar niet lijkt te stoppen, en naadloos over gaat in ‘Love & Hate’. Een slotstuk dat ruim 20 minuten duurt, en een groot deel van de zaal in diepe vervoering brengt. Twee overweldigend mooie nummers die symbool staan voor wat Michael Kiwanuka allemaal kan. Net zoals deze avond, waarop hij tussen de muziek door weinig verteld, maar tegelijkertijd zijn diepste gevoelens en dromen met ons deelt in zijn teksten. Ik weet niet óf de AFAS Live ergens een Wall of Fame heeft, maar Kiwanuka heeft er vanavond absoluut een plekje op verdiend.