VERSLAG: James Blunt - 04/03 - Ziggo Dome

James Blunt - Ziggo Dome | Back To Bedlam 20th Anniversary Tour

De ex-militair met een van de best verkochte albums in de Britse geschiedenis - dat kan maar één man zijn.

Veel mensen vergeten nog wel eens dat James Blunt zijn debuutalbum records brak toen deze uitkwam in 2004. De Brit was net een jaar uit militaire dienst, startte uit het niets een muzikale carrière, bracht z’n eerste plaat uit en had meteen een nummer-1 hit op z’n naam staan. Inmiddels is deze 11 miljoen keer verkocht, en viert hij het 20-jarig jubileum van Back To Bedlam op een Europese tour. Vanavond is het grootste podium dat hij ooit heeft betreden in Nederland, een uitverkochte Ziggo Dome.

18 jaar - zo lang zijn een aantal nummers op Back to Bedlam al niet meer ten gehore gebracht. De geluksvogels krijgen tijdens zijn Back To Bedlam - 20th Year Anniversary Tour het album integraal te horen, iets waar het publiek vanavond zich in z’n handen mag knijpen.

Het gezicht van James Blunt zoals we hem kenden in 2004 vult de schermen - een volle bos warrig haar gedrapeerd over z’n ogen, zoals elke emo(tionele) artiest in de 2000’s.

Op dit punt in zijn leven heeft hij wellicht spijt dat zijn monsterhits zulke hoge noten bevatten, want zeker in het begin van de set lijkt hij even te stoeien en op de backing vocals van z’n band te leunen. ‘You’re Beautiful’ komt werkelijk uit z’n tenen. Vergeef de man - op 51-jarige leeftijd, bijna aan het einde van een de grootste tours die hij ooit heeft gedaan - en spelen alsof elk nummer je laatste is, op volle kracht. Het siert de man enorm.

De Ziggo maakt een collectieve zucht van opluchting en verrukking; ‘High’, ‘You’re Beautiful’, ‘Wisemen’, ‘Goodbye My Lover’, ‘Tears and Rain’ volgen recht achter elkaar, een regen van nostalgie en absoluut plezier in vijf gouden nummers. De intensiteit waar hij het bij ‘Goodbye My Lover’ uitschreeuwt is waanzinnig om live te zien.

Het is geen verrassing dat de scherpzinnige Blunt houd van een potje zelfspot, en tussen zijn nummers door graag verteld dat je eigenlijk wel naar huis kan gaan na “Goodbye My Lover”, want veel beter wordt het niet. “That’s the hit, it’s all downhill from here.” Hij wandelt zelfs meerdere keren suggestief het podium af, maar zo makkelijk komt hij niet van ons af.

Gelukkig bewijst hij elk nummer dat volgt dat daar niets van waar is, en de Ziggo zingt met liefde werkelijk álles mee. De Brit weet elke emotie op het spectrum te vinden, en zet met het vrolijke ‘Postcards' een geheel zittende zaal op z’n voeten, die met volle zin blijft staan tot de laatste noot van de toegift.

Hoe een James Blunt-variant van een rockster eruit ziet? Als een vader die met een ukelele in de huiskamer zingend z’n vrienden uit de pub te kakken zet. Gekleed in plain white tee en jeans, rent hij tijdens ‘Coz I Love You’ door het publiek, als een soort Freddy Mercury die z’n beste rockster leven leidt met bulderende leuzen. Tijdens ‘So Long, Jimmy’ en ‘Billy’ haalt hij alle moves uit de kast. Het is duidelijk dat de artiest werkelijk alles uit deze avond wilt persen - en z’n gospel volhoudt dat je jezelf vooral niet te serieus moet nemen.

Tussen zijn nummers vult hij de set met donker komische observaties, bizarre verhalen, en weet hij steeds de klik met de zaal te vinden. “Ik ben al oud, hè. Maar als jullie mijn album twintig jaar geleden al luisterden, hoe oud zijn jullie dan we niet?” En niet geheel onbelangrijk - dankzij de bizar goede verkoop van zijn onsterfelijke debuutalbum heeft hij een mooi huis op Ibiza kunnen kopen, waarvoor dank.

De folkpop singer-songwriter grapt maar al te graag dat de mannen vanavond slechts zijn meegesleurd door hun vriendinnen. Des te leuker is het dat tijdens ‘Carry You Home’, een man uit het publiek er een hele luide goedkeurende “yeeeeaah” uitlaat.

Vergis je niet, James heeft meer in z’n 70’s broekzak zitten dan een paar leuke gitaardeuntjes. De instrumenten worden opzij gelegd tijdens ‘No Bravery’ voor een piano solo. Visuals van de oorlog in Kosovo in 1999 spelen achter hem af, waar hij zelf de gruwelen heeft meegemaakt. Het is onmogelijk om er niet door geraakt te zijn. Zo ook het hartverscheurende ‘Monsters’, als herinnering aan zijn vader. James Blunt heeft een bijzonder innemende manier om met zijn zang verhalen te vertellen.

Richting het einde van de set, zijn we nog helemaal niet klaar met de smachtende sound van deze troubadour. De telefoonlichten gaan de lucht in tijdens ‘Same Mistake’, een zee van sterren strekt zich uit. Blunt seint naar de band om er nog een extra refrein uit te persen tijdens ‘Bonfire Heart’, en lijkt zichtbaar dit moment niet te willen loslaten. Een besef dringt door dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn op deze plek.

Op de een of andere manier haalden we jarenlang collectief onze neuzen op voor de muziek die James Blunt maakt. Paul McCartney verwoordde het uitstekend: goede muziek bestaat uit simpele akkoorden, een emotioneel resonerende sound die je vasthoudt en bloody good singing. Blunt maakt solide pop songs en is 100 keer interessanter dan wat de ergste critici deden vermoeden, een blasé en posh figuur zonder inhoud. En dan had de artiest die door het leven gaat als James Hillier Blount z’n naam al aangepast zodat het minder decadent klonk.

Laten we wel wezen, de meesten van ons zijn bepaald geen virtuozen, kunnen niet eens een akkoord spelen op de gitaar, en hebben al helemaal geen hit geschreven die wereldwijd herkent wordt door alleen maar ‘goodbye’ te zeggen.

Het 20-jarig jubileum van Back To Bedlam, een plaat die je zelf ongetwijfeld hebt aangezet, is een goed moment om te beseffen dat al die onnozele haat tegenover James Blunt nooit iets had te maken met de man in kwestie. Dit jaar is de redemption van Blunty McBluntface.