VERSLAG: Metallica - 30/3 - Ahoy

Metallica - 30/3 - Ahoy

Metallica lijkt niet van het podium te slaan, en dat is goed nieuws voor de fans. Zij kunnen met enige regelmaat hun helden op het podium bewonderen, zo ook vanavond in Ahoy. De band heeft ervoor gekozen het podium in het midden van de arena op te stellen, waarbij acht het sleutelgetal is. Er staan liefst acht microfoons opgesteld op de verschillende hoeken van het podium, waardoor alle fans aan hun trekken komen. Daarnaast is het geheel opgeleukt met acht doodskisten van gepolijst metaal, zoals we die kennen van de Death Magnetic (recensie) albumhoes, en voor de gelegenheid voorzien van de nodige lampen.

Even na negen uur gaat het licht uit en laten de fans van zich horen, en hoe! Onder begeleiding van de sinistere klanken van ‘That Was Just Your Life’, banen de bandleden zich dwars door het publiek één voor één weg naar het podium, waarna ze precies op het juiste moment het betreffende nummer inzetten. Acht lasers verlichten daarbij vanuit verschillende hoeken het podium, hetgeen een waanzinnig effect geeft. Net wanneer het publiek aan de duisternis gewend is, knallen alle podiumlampen aan en baadt de gehele Ahoy in wit licht. Direct vervolgt de band met ‘The End Of The Line’, eveneens afkomstig van Death Magnetic.

In het volle licht valt het doldwaze enthousiasme van drummer Lars Ulrich des te meer op; gekke bekken trekkend, contact zoekend met het publiek en wat al niet meer. Niets lijkt hem te gek. James Hetfield maakt echter een uitgebluste indruk. De lauwe reactie op het nieuwe materiaal helpt daarbij evenmin. Maar zoals Hetfield zegt, You know what’s good about the new songs? They go well with the old!”, waarop de band het van Kill ‘Em All afkomstige ‘No Remorse inzet’, gevolgd door ‘The Thing That Should Not Be’. Als daarna de lichten doven en de inslagen van het artillerievuur van ‘One’ klinken, schieten de vlammen uit de vloer van het podium. Een spectaculair begin dat helaas geen gevolg krijgt. Het samenspel tussen Kirk Hammett en Lars Ullrich verloopt namelijk allerminst vlekkeloos. Gelukkig maakt het vuur, en later op de gekleurde gasvlammen een hoop goed. Zelfs Hetfield lijkt zich herpakt te hebben. Na het nummer geeft hij in ieder geval ronduit toe dat hij zich slecht voelde, maar zich nu, dankzij het publiek, weer als een vis in het water voelt. En hij heeft ook gelijk wat de setlist betreft; de nieuwe nummers passen inderdaad goed bij het oude werk. De set is dan ook een mooie mix, aangevuld met de grote hits. Vooral de overgang van ‘My Apocalypse’ naar ‘Sad But True’ is erg goed gelukt, waarbij als vanouds alle handen de lucht in gaan. Een rustmomentje is er echter ook in de vorm van ‘Turn The Page’, de Bob Seeger cover uit Load, Reload en Garage Inc. tijdperk, goeddeels genegeerd door Metallica. Ten onrechte, aangezien ‘Turn The Page’ goed uit de verf komt en de stijl hen goed ligt, hoezeer de band ook aan het snellere werk gehecht is. Maar door het slordige spel van vooral Ulrich en de akoestiek van de Ahoy, komen de opgefokte songs simpelweg niet aan. Naast dat de speelstijl van Ulrich slordig is, speelt hij bovenal erg lomp, waardoor vooral de meer subtiele nummers als ‘The Day That Never Comes’ en ‘Nothing Else Matters’ bijkans stukgeslagen worden. Desalniettemin blijft de man een genot om naar te kijken.

Na ‘Nothing Else Matters’ verdwijnt de band, om vanzelfsprekend terug te keren voor een toegift. Dan gaat pas echt de beuk erin, en verloopt de wisselwerking tussen band en publiek zoals je dat een heel concert lang zou verwachten, maar het lijkt er soms op dat het publiek, evenals de band, ook alweer een jaartje ouder is geworden. Op geen enkel moment schoot de vlam in de pan en moest de band er flink aan trekken, behalve dan tijdens de toegift.

Het laatste nummer is traditiegetrouw ‘Seek & Destroy’. De lampen van Ahoy zijn aangezet zodat Hetfield het publiek goed in de gaten kan houden, om er zeker van te zijn dat ze dit laatste nummer verdienen. Bovendien heeft de band nog één verassing in petto. Uit de lucht komen vele tientallen Metallica strandballen (!) neerdalen, een wat bizarre gewaarwording. Te midden van de strandballen neemt de band vervolgens ruimschoots de tijd om de fans te bedanken en hen te overladen met drumstokken, plectrums en de welgemeende dankbetuigingen. En zo sleept de band er op de valreep nog een dikke voldoende uit.