VERSLAG: Tamino - EU Intimate Release Shows - 10/03 - Koninklijk Theater Carré

Tamino - Koninklijk Theater Carré | Every Dawn's A Mountain Tour

Sinds zijn doorbraak als De Nieuwe Lichting in 2017 heeft Tamino een heel specifieke plek veroverend in het muzieklandschap. De 28-jarige zanger uit Antwerpen maakt melancholische en donkere pop, trage ballads met gebroken akkoorden. Omschreven als zwoel, neoromantisch, mysterieus.

Een singer-songwriter die in de volksmond de ‘Belgische Jeff Buckley’, ‘De Nachtegaal van Mortsel’ en ‘The Master of The Slow Burn’ wordt genoemd. Voeg daar rijke invloeden van Thom Yorke en samenwerkingen met Radiohead aan toe, en je komt op een bijzonder eigenzinnig palet uit.

Voordat hij Noord-Amerika aandoet, staat hij vanavond in Carré voor een exclusieve intieme release show. In de aanloop naar de officiële release op 21 maart, zijn pas enkeles teasers te horen van het derde album. Carré krijgt voor het eerst het materiaal van ‘Every Dawn’s A Mountain' te horen.

Het gloednieuwe ‘My Heroine’ valt meteen goed in de smaak bij het Amsterdamse publiek. Wat Tamino kan, zien we meteen bij deze sterke nieuwkomer. De eerste woorden die de microfoon raken, zijn in die prachtige zware bariton die hem zo kenmerkt. Normaliter solo in zijn zang en gitaar, nu ineens versterkt met een band, drums die aanzwellen en de stilte breken, een melodie die meteen pakt.

De lat wordt meteen erg hoog gelegd door de zanger zelf, voor een publiek dat ongetwijfeld al verwacht ‘Habibi’ over z’n ruggengraat te laten lopen, dat vol zit met zijn zielenroerselen. Het zet de toon voor een set die velen malen ingetogen is dan zijn startschot.

Tamino lijkt namelijk met zijn gloednieuwe materiaal helemaal naar binnen te keren. Met hyperfocus op de diverse gitaren die hij in zijn handen gedrukt krijgt, en een bedrukte stem komen in een wolk ‘Raven’, ‘Willow’ en ‘Elegy’ voorbij.

Vergis je echter niet - zelfs een timide Tamino weet als geen ander een publiek te hypnotiseren. Laverend tussen de kalme, zware, lage stem naar een tere, scherpe falsetstem houdt hij luisteraars als genageld aan de grond. Genadeloos van een fluister naar een schreeuw. Een snikkend, smachtende, mistroostige en teneergeslagen stem smelt samen met de warme klank van de Arabische luit, als een slangenbezweerder over Carré.

We ontdekken tijdens deze set hoe bizar goed de zanger zijn stemgeluid weet te vangen. De toevoeging van een cello aan Tamino’s stem is een briljante zet, en wordt zwevend gedragen op het meer energieke ‘Sanctuary’.

Over de trage ballads ligt dan weer in tegenstelling een soort sluier, door de speelwijze van de cellist - onheilspellend, onwennig. Het lijkt samen te vallen met de thema’s en intentie van de nieuwe plaat, die vooral door verlies en het uiteenvallen van het verleden gevoed worden. Het nieuwe materiaal lijkt een soort eenzaamheid uit te spreken.

De zanger spreekt halverwege de set zijn dank uit voor de bijzondere verstilling in de zaal, en telefoons die haast vanzelfsprekend in de zakken blijven zitten. Dankzij die bijzondere stilte ervaren we de muziek van Tamino zoals mensen synesthesie ervaren - kleuren horen, klanken zien.

En als we kleuren levendig konden zien, dan was het nu wel indigo. Het onvolprezen ‘Indigo Night’ spreekt boekdelen. Diep en mysterieus, intens, kil en stil. Tamino's stem volgt de golven van het water, van de stille diepte tot het bruisende oppervlak, van zwoel naar falset.

De liefde die de Egyptisch-Belgische zanger heeft voor Amsterdam komt prachtig tot zijn recht in het gelijknamige nummer. Ondanks zijn roots in de provincie Antwerpen, is hij een groot deel van zijn jeugd hier opgegroeid. Het geeft het optreden in deze Europese tour een extra gelaagdheid.

Hoe kan het ook anders dat ‘Habibi’ de hekkensluiter is. Het vocaal bereik van Tamino is buitenaards, en zet net als aan het begin van de set ieders hart in vuur en vlam. Er is geen enkele artiest met zijn kleurenpalet.

Hoewel zijn publiek al jaren weet wat deze artiest in zijn mars heeft, lijkt hij het deze set veilig te spelen, en zijn verhalen dicht bij zichzelf te houden. We zijn benieuwd of de deur in de toekomst weer op een kiertje komt te staan.