VERSLAG: Patrick Watson - 25/5 - Mezz

Patrick Watson - 25/5 - Mezz

Patrick Watson kaapte in 2007 de prestigieuze Polaris Music Prize voor de neus van landgenoten Arcade Fire weg. Laatstgenoemde beleefde op dat moment hun grote doorbraak met Neon Bible. Als je luistert naar de plaat waarmee deze vreemde Canadees die prijs wist te winnen, is het niet verwonderlijk. Close to Paradise was een heerlijke dromerige en filmische plaat waarop muzikale verassingen mooi werden ingekleurd door de stem van Patrick Watson zelf. Op Wooden Arms doet hij dat nog eens dunnetjes over. Een uitverkochte en warme Mezz mag zich opmaken voor de Canadezen die vanavond beginnen aan hun Europese tour.

Er is al veel geschreven over het avontuurlijke geluid van Patrick Watson. Zo omschrijft men het als een combinatie tussen indie en folk met klassieke invloeden en krijgt het meer dan eens de benaming; “potten- en pannensound”. Onconventioneel musiceren is de heren dan ook op het lijf geschreven. Fluitjes, ballonnen en zelfs een Wc-ontstopper komen er vanavond aan te pas om het geheel kleur en vorm te geven. De nadruk ligt zoals te verwachten op het meest recente werk. Beijing vormt al vroeg op de avond voor een hoogtepunt met een hoofdrol voor drummer Robbie Kuster die zijn onnavolgbare ritmes en solo tovert uit vooral de rand van het drumstel en een collectie keukengerei waar mijn grootmoeder jaloers op zou worden. Wat volgt is een avond vol met perfect uitgevoerde muzikale knutselwerkjes, altijd met de amicale Patrick Watson als middelpunt.

Maar wat maakt dit optreden nu zo bijzonder? Niet alleen het kinderlijke plezier waarmee vier vrije, creatieve geesten muziek aan het maken zijn. De integriteit en het enthousiasme is groot vanavond en dat dwingt respect af. Neem nu het moment waarop Watson een constructie op zijn rug draagt waarop vijf megafoons zijn bevestigd en zo samen met band in het publiek een akoestische versie van The Storm inzet. Het heeft iets lachwekkends, maar het ontroert daardoor niet minder. Als kers op de taart is er natuurlijk nog zijn stem. Herkenbaar en breekbaar, soms wat nasaal, maar altijd intens. Het brengt een nummer als Man Like You naar een ander niveau vanavond. Als toegift wordt het publiek getrakteerd op magistrale uitvoeringen van Luscious Life en Bright Shiny Lights. De koek is daarna ook echt op, maar iedere muziekliefhebber zal tevreden huiswaarts keren. Vorig jaar zorgde deze band al vroeg in het jaar voor één van mijn hoogtepunten, ook in 2009 ben ik benieuwd of dit overtroffen gaat worden. Het zal mij benieuwen.