VERSLAG: Hadouken! - 15/3 - Melkweg

Hadouken!

Wanneer het je lukt om op een grauwe, regenachtige maandagavond een popzaal als de Melkweg op z'n kop te zetten, dan ben je wellicht klaar voor "de massa". De uit Leeds afkomstige new-raveband Hadouken! gaf zijn tweede album de betwistbare titel 'For The Masses' mee. Of de stuitermuziek van Hadouken! daadwerkelijk is weggelegd voor het grote publiek moet nog maar blijken, maar in een dolenthousiaste Melkweg vind je louter fans van het collectief.

Hadouken! is vernoemd naar een move uit het computerspel Street Fighter. De band liet begin 2007 voor het eerst van zich horen middels de single 'That Boy That Girl'. De fantastische opvolger 'Liquid Lives' bereikte dat voorjaar zelfs de Britse Top 40. Sterk beïnvloed door rave, punk en grime weet Hadouken! tot een unieke sound te komen, die door muziekcritici als "grindie" wordt aangeduid. Debuutalbum 'Music For An Accelerated Culture' verraadt bovendien invloeden van The Prodigy, The Chemical Brothers en Blur. Tijdens de opnames van For The Masses werkte Hadouken! intensief samen met het Groningse drum-'n'-basstrio Noisia, dat ook het debuutalbum van Krause produceerde.

Zelden was een songtekst van de inmiddels pensioengerechtigde Herman van Veen zo op zijn plaats als bij het concert van Hadouken! in de Melkweg; rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. De aanwezige scenekids kunnen niet langer blijven staan. Het is dan ook schier onmogelijk om stil te blijven staan in de kolkende massa. Na een paar nummers donderen zelfs tientallen pubers gezamenlijk op de grond. Domino Day is er niks bij. Van jeugdige stagedivers en crowdsurfers kijkt zanger James Smith inmiddels niet meer op.

Een van de kenmerkende elementen van Hadouken! is dat alles aan de band op-en-top Engels is. Rave en grime zijn uiteraard typisch Engelse muziekgenres, maar ook de referenties in en de uitspraak van de teksten zijn onmiskenbaar te identificeren als dat van die doorgaans bleke eilandbewoners. Geen pretenties om Amerikaans te klinken; wat een verademing! "We're English", zegt Smith. "We drink, we smoke, we fuck, we fight." Wat de zanger vergeet is dat ze ook nog een uitzonderlijk talent hebben voor het maken van goede popmuziek. Dat wordt vanavond wederom duidelijk gemaakt. Vooral de nummers van het debuut worden positief onthaald. Nummers van de nieuwe plaat, waaronder de zeer degelijke single 'Mic Check', geven vooral aanleiding tot dansen en hossen.

James Smith mag dan een alledaagse naam hebben, maar hij doet regelmatig denken aan Mike Skinner van The Streets en een jonge Damon Albarn. Beide heren staan bekend om hun eigenzinnige fusies van diverse genres, dus in zekere zin mag Smith zich in dat rijtje scharen. Idem voor wat betreft de praatachtige zang. Toetseniste Alice Spooner verzorgt de aanstekelijke synthgeluiden die zo kenmerkend zijn voor Hadouken! en mede de diversiteit van de muziek bepaalt. In tegenstelling tot veel andere bands die in de smaak vallen bij deze doelgroep, hoeft Hadouken! het niet te hebben van een zorgvuldig uitgedachte show. Enkel de muziek zorgt voor meer dan voldoende vertier.

Bands die optreden voor een opvallend jeugdig publiek zijn lang niet altijd de moeite van het bekijken waard en vaak na korte tijd alweer vergeten. In Hadouken! hebben deze kleurrijk uitgedoste en hip gekapte jongelui een band gevonden die langer mee zal gaan dan skinniejeans. Nog niet klaar voor "de massa", maar wel voor een meer volwassen (festival)publiek.