VERSLAG: Biffy Clyro - 13/10 - Tivoli

Biffy Clyro - 13/10 - Tivoli

De rakkers van Biffy Clyro maken alternatieve rockmuziek, vulde hier reeds vijf albums mee en doen regelmatig grote pop- en festivalpodia aan. Zo stonden er reeds Pukkelpop, Lowlands, Rock Am Ring en ook optredens met Queens Of The Stone Age, Muse en Bloc Party op het programma. Maar toen het nieuwste Only Revolutions de wereld werd ingebracht , bekend van singles ‘Many Of Horror’ en ‘Mountains’, kon het succesverhaal pas echt beginnen. De muziek is een stuk kolossaler geworden en de nummers hebben enorm veel airplay gekregen. Na een succesvol Pinkpop-optreden, staat het trio opnieuw in Nederland.

Het publiek is vandaag verdeeld in een mensenschare die het trio om het oude progressieve werk waardeert, maar het overgrote deel is echt recentelijke aanbidders, wat voornamelijk jonge meiden blijken te zijn. Het is dan ook geen verassing dat de Schotten de artwork van Only Revolutions groot op de achtergrond hebben hangen. Het album is de onbetwiste reden dat ze niet alleen vandaag hebben uitverkocht, maar ook het concert van morgen in Nijmegen. Het publiek schreeuwt alle nummers passievol mee, en het lijkt alsof frontman Simon Neil de stem van een nieuwe generatie is geworden. Het zijn de mannen van Biffy Clyro die voor agressieve teksten zorgen en veel jongeren verwoorden.

Het nieuwste wapenfeit is een behoorlijk zwaar album met lekker veel instrumentale stukken, wat ook vandaag goed zichtbaar wordt. Het is duidelijk waarom het drietal shirtloos de concertpodia bestormt, want door de hoeveelheid spastische gitaarzwiepen, zou het shirt gewoonweg enorm bezweet geraken. De druppers zweet druipen uiteindelijk ook hevig uit het (tegenwoordig geblondeerde) haar van de frontman. Op het nieuwe schijfje bespeelt de bebaarde zanger overigens naast zijn gitaar, ook voor het eerst de toetsen, maar dat laat hij vanavond gewoonweg bassist James Johnston doen.

De mannen bewijzen met nummers als ‘57’ en ‘Liberate The Illiterate/A Mong Among Mingers’ dat er nog genoeg ruimte is voor oude herinneringen. En de harde rocknummers passen als een oude spijkerbroek en je ziet ze weer even genieten. Het is duidelijk dat Biffy Clyro veel plezier heeft met het spelen van het oudere werk, waarmee ze al jaren probeerden door te breken. Helaas is het tegenwoordig een stuk pakkender geworden en mochten ze het huidige mediacircus willen houden, dan zouden ze de toekomst moeten doorstaan met dezelfde kleffe akoestische nummers.