VERSLAG: +44 - 19/1 - Paradiso

+44 - 19/1 - Paradiso

Lange rijen bij de deur, lange rijen bij de garderobe, lange rijen bij het toilet, lange rijen bij de bar en een grote massa mensen waardoor je ergens achterin de zaal beland. Naar een show van een grote naam gaan heeft nadelen, maar ook een leuk voordeel. Grote (buitenlandse) bands nemen namelijk vaak hun eigen support-act mee, een (nog) onbekend bandje waar de hoofdact zelf fan van is. Deze band krijgt vervolgens een korte set om het publiek te mogen overtuigen, wat meestal lukt!

Wanneer je een band als het Engelse The Tommys neerzet heb je sowieso de aandacht. Zowel op visueel (drie meiden), als op muzikaal vlak. Steeds vaker lijken bandjes op elkaar en het is cool om er een te zien die lekker zijn eigen ding doet: garage punk met vrouwelijke vocalen. Volgens hun MySpace: Green Day meets Hole. Het trio komt echter langaaam op gang. De show begint ruim drie kwartier (!) te laat en zangeres Stevie Shepperson blijkt enorm schor te zijn. “I want to hear you all scream as loud as you can, because I can’t anymore...”

Ondanks de schorre stemmen krijgen de meiden het hele publiek mee. Er wordt fanatiek meegeklapt, er ontstaat een grote moshpit en we zien zelfs stagedivers. De rol als opwarmertje vervullen de meiden meer dan goed. The Tommys voelen zich blijkens het gespuug op het podium thuis en genieten van de reacties uit het publiek. Na twee keer met de ogen knipperen (twintig minuten) is het echter alweer tijd om te vertrekken. “We will be back soon!” Prima!

Ondanks de eerdere uitloop start de headliner slechts twintig minuten later dan afgesproken. +44, origineel een tweemansproject van ex-Blink182 leden, groeide al snel uit tot een echte band. Dit met hulp van gitaristen Craig Fairbaugh (ex-Transplants) en Shane Gallagher (The Nervous Return). Naast het landnummer van Engeland staat (+)44 ook voor het aantal minuten dat het debuutalbum When Your Heart Stops Beating telt. Dit kan betekenen dat de liveshows erg kort van aard zijn, tenzij...

Tenzij de setlist gevuld is met een aantal Blink182 nummers. Hoewel dit repertoire overvloedig is, zijn de nummers van +44 zodanig verschillend dat er voor deze onderbroekenhumor geen plaats meer is. In het nieuwe project van drummer Travis en zanger/bassist Mark horen we dan ook enkel de serieuze nummers, denk aan 'Adam's Song'. Helaas wil de band live het punk-gevoel vasthouden en worden hierdoor de gevoelige teksten verpest. Wellicht was de keuze voor een aantal akoestische nummers, zoals je op YouTube kunt vinden, toch beter geweest.

Vandaag is het voor de band een bijzondere dag. Het is namelijk het laatste optreden met Travis. De drummer heeft al geruime tijd last van zijn arm (drumt ook de hele set met slechts één arm!) en moet nu, na weken van uitstel, echt langs de dokter. “It’s time for Travis to let his arm checked out. We’re definitely not going to stop touring, because we love playing live. One of Travis friends will fill in until his arm is better.”

De communicatie met het publiek is vandaag geweldig. Plectrums worden weggegeven tijdens het spelen, een fan krijgt een plek op het podium, mooie shirts in het publiek worden opgemerkt en de gitarist vraagt om een gids voor de Red Light District. Mark is zelfs zo aardig om de toegift alvast te verklappen. “This is our fake last song, which means we'll come back and do one more”. Daarna zit de show er, ondanks de slechts vijftig verstreken minuten, toch echt op. Wie nog even in de zaal wil staan heeft echter pech. De roadies beginnen direct met opruimen en iedereen wordt verzocht (nee, niet vriendelijk) om de zaal te verlaten.

Net zoals bij de nieuwe band van Tom (Angels & Airwaves) is het niet aannemelijk dat +44 ooit het succes van Blink182 gaat evenaren. Hopelijk is het een kwestie van tijd voordat de ruzies zijn uitgepraat en deze pretpunkband gewoon weer samen is. Tot die tijd is het echter goed uit te houden met +44.