VERSLAG: Bonnie 'Prince' Billy - 13/3 - Vredenburg

Bonnie 'Prince' Billy - 13/3 - Vredenburg

Na het bejubelde album The Letting Go, dat hij vorig jaar uitbracht, was het even wachten voordat het Nederlandse publiek Will Oldham ook live kon aanschouwen. Vanavond is het dan zover. Getuige de al weken volledig uitverkochte grote zaal van Vredenburg, is zijn populariteit opvallend groot te noemen. Voordat we mogen gaan luisteren naar de prins zelf wordt het publiek in Vredenburg eerst opgewarmd met zijn vaste voorprogramma voor deze korte Europese tour.

Sir Richard Bishop is de naam. Gezeten op een stoel vertoont hij een half uur lang zijn kunsten op zijn akoestische gitaar. De nummers die hij brengt zijn geheel instrumentaal en lijken vaak op pure improvisatie. Zijn gitaarstijl houdt ergens het midden tussen klassiek gitaarspel, flamenco en laten we het 'zijn eigen stijl' noemen. Het publiek in Vredenburg lijkt zich soms bijna hardop af te vragen of we hier nu te maken hebben met een virtuoos of een gitaarzonderling die aan de hand van Wil Oldham vanavond enigszins verdwaald lijkt in Vredenburg. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Na een half uur valt hem een enthousiast applaus ten deel en kan men zich gaan opmaken voor de hoofdact van vanavond.

In welke hoedanigheid Bonnie ‘Prince’ Billy vanavond het Utrechtse podium zou gaan betreden was even de vraag, maar het wordt nadat het voorprogramma is afgelopen al snel duidelijk. Bonnie ‘Prince’ Billy gaat het vanavond solo doen. Om half tien precies betreedt hij het podium. Samen met zijn gitaar zal hij het moeten gaan doen. In eerste instantie is het een enigszins vreemd gezicht. Een podium waar normaliter veelal complete orkesten hun kunsten vertonen, is nu bijna volledig leeg en vooraan staat alleen een ietwat schuchtere Amerikaan met zijn gitaar. Als de eerste tonen van de opener langzaam overgaan in ‘Love Comes To Me’ van zijn laatste wapenfeit, The Letting Go, lijkt het publiek zich te beseffen waarvoor het vanavond massaal naar Vredenburg is gekomen. Liedjes die zijn teruggebracht tot de essentie en die met een dergelijke openheid en breekbaarheid worden gebracht, dat je de zanger ervan in alles op zijn woord geloofd.

Bonnie ‘Prince’ Billy begint nog enigszins schuchter aan het optreden. Bij opkomst komt er een verlegen “Thanks" uit. Gaandeweg het optreden begint hij zich echter steeds beter op zijn gemak te voelen. Hij reageert gevat op verzoekjes vanuit het publiek en leidt nummers op een droogkomische manier, waarvan hij zelf nauwelijks lijkt te beseffen dat het grappig is, in. Hij wil zich aansluiten bij een citaat van een collega countryartiest uit Amerika die bij een optreden zei: “Normally I am a man of few words and tonight I expect that to be nothing different." Ondertussen gaat hij gewoon door met het vertolken van prachtige liedjes. Bonnie ‘Prince’ Billy blijkt vanavond goed bij stem te zijn. Hij zingt zeer overtuigend en begeleid zichzelf daarbij uitsluitend op gitaar.

Zijn no-nonsense houding, uiterst breekbare soloperformance en prachtig tot de kern teruggebrachte overpeinzingen die in een liedje verpakt zijn, blijken de belangrijkste succesfactoren te zijn voor het optreden van Bonnie ‘Prince’ Billy hedenavond in Vredenburg Utrecht. Hoogtepunten zijn er ook genoeg vanavond. Eigenlijk alle nummers van The Letting Go behoren hiertoe. Met speciale vermeldingen voor het eerdergenoemde ‘Love Comes To Me’, ‘Wai’, ‘Then The Letting Go’, ‘No Bad News’ en ‘The Seedling’. Vooral het laatstgenoemde nummer wordt prachtig uitgevoerd. Oldham slaagt er in om de krachtige albumuitvoering ook solo een uitvoering te geven die absoluut recht doet aan het nummer.

Na een uur en twintig minuten verlaat hij onder een daverend applaus het podium, om daarna nog terug te keren voor een toegift van bijna een half uur. Het publiek geeft hem hierna een ovatie die hem toekomt. Bonnie ‘Prince’ Billy bleek in staat om slechts bijgestaan door zijn eigen gitaarspel, heel Vredeburg in te pakken. Zijn goudeerlijke en doodeenvoudige performance was hier absoluut debet aan. Het gitaarspel was sober en bepaald niet virtuoos, zijn podiumperformance is enigszins stijf te noemen, de liedjes op zich zijn in uitgeklede vorm niet heel speciaal qua refrein of melodie, maar toch heb je het idee dat je vanavond bij een heel speciaal concert bent geweest, dat geen moment deed vervelen en de sympathie voor Will Oldham alleen maar deed toenemen.