VERSLAG: The Pigeon Detectives - 8/6 - Ekko

The Pigeon Detectives - 8/6 - Ekko

Op de dag dat een groot deel van de Nederlandse muziekwereld zich stort op het fabuleuze optreden van de Stones in Nijmegen, stonden The Pigeon Detectives in een uitverkochte Ekko. De Engelse britpophype in wording deed al twee optredens tijdens het London Calling festival en hebben daarmee al een heuse Nederlandse fanschare opgebouwd.

Het debuut Wait for Me laat blijken dat The Pigeon Detectives houden van korte, doch energieke nummers. We kunnen dus heel wat gitaarherrie en tromgeroffel verwachten. Voor aanvang van het concert is de zaal al mooi gevuld met gespannen fans. Deze mensen worden dan ook helemaal gek als de vijf mannen het podium opkomen. Al sigaretten rokend speuren de vogels het publiek af opzoek naar fans die zin hebben in een feestje. In het midden blijkt dat wel het geval, want als de (maar liefst) drie gitaristen hun snaren raken tijdens een korte noot, geeft het publiek ook gelijk Acte de Présence.

Springen, duwen en crowdsurfen blijken de dagelijkse bezigheden van deze fans tijdens een concert van de Detectives. Daarnaast vergeten de dames niet hun slipjes het podium op te gooien. Bij het derde nummer 'Don't Know How to Say Goodbye' trekt zanger Matt een meisje het podium op en knielt voor haar. Het publiek vangt dit op als een spontane uitnodiging in de trant van: 'Please come on the stage'.

Elk nummer weer stormt het publiek met tientallen tegelijk het (al zo kleine) podium op. Zingende krullenbol Matt kan maar met moeite voor de dansende menigte uit komen. Bij de hit 'I Found Out' merk je goed dat deze band meer in huis heeft dan een show. We hebben hier te maken met een heerlijk refrein, makkelijk meezingbare tekst en een melodie die je nooit meer vergeet. Alle ingrediënten voor een eerste, welverdiende hit.

Een paar nummers later kondigt Matt het einde van het feest aan: 'This is our last song, but if you believe this you would be crazy'. Vlak voor ze het podium verlaten gooien ze nog even alles los met 'Take Her Alone'. Matt gaat op de speakers staan, vlak voor het uitzinnige publiek en zorgt samen met drummer Jimmi en gitaristen Ryan, Dave en Oliver dat de handjes nog eenmaal de lucht bereiken.

Na het kleinschalige podium te hebben verlaten komt het gejoel van de menigte gelijk op gang. Dit zorgt dan ook voor de al aangekondigde comeback. Met 'Left Alone' en 'I'm Not Sorry' brengen ze het publiek nogmaals in een ongeëvenaarde kolk van springende mensen. Op het laatst genoemde nummer stormt het halve publiek het podium op. Losse haren en zweet vliegen door de lucht.

Rest niks anders dan te concluderen dat dit een band is die is geboren om kleine zalen zoals deze in een ongelofelijke feestende massa te transformeren. Enig minpunt aan deze onvergetelijke avond is dat de muziek nog niet echt een eigen geluid heeft.