VERSLAG: Australian Pink Floyd Show - 14/2 - Concergebouw de Vereeniging

Australian Pink Floyd Show - 14/2 - Concergebouw de Vereeniging

Een avondje Pink Floyd in één van de meest exclusieve concertlocaties van Nederland is op papier een bijzonder aantrekkelijke gedachte. The Australian Pink Floyd Show, afgekort TAPFS, is één van de weinige coverbands die de kleine zaaltjes ontgroeid zijn en niet hoeft mee te doen aan Clash of the Coverbands wedstrijden. Ze zijn zelfs bezig aan een heuse wereldtour. De Australiërs doen Nederland tweemaal aan: Afgelopen woensdag in concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen en donderdag 14 februari in het Amsterdamse Concertgebouw. De prijs van een ticket is maar liefst 54 euro, een fractie goedkoper dan het concert van Roger Waters in Landgraaf op 11 mei aanstaande. In Landgraaf krijg je echter the genius of Pink Floyd te zien, inclusief het drie uur durende spektakelstuk Dark Side of the Moon. De vraag is dus eigenlijk of TAPFS deze ticketprijs kan rechtvaardigen in deze show.

TAPFS is een coverband en doet geen gekke dingen. Ze blijven strak binnen de perken en geven zichzelf geen ruimte om het ietsje anders te doen. Hierdoor lijkt het exact op Pink Floyd. Zelfs de intro-samples die Pink Floyd gebruikt worden exact gekopieerd, zoals het zoeken van de juiste radiozender voor ‘Wish you were Here’. Het zorgt ervoor dat de set magnifiek gespeeld wordt, het zorgt ervoor dat alles rete-strak in elkaar zit, maar het zorgt er ook voor dat het allemaal wat voorspelbaar is. Spektakel in de vorm van vuurwerk en overvliegende bedden of varkens kun je niet verwachten in het Concertgebouw, maar de échte bombastische showelementen blijven eigenlijk in z’n geheel achterwege. Er worden wel animaties op het doek achter de band geprojecteerd die erg knap in elkaar gezet zijn, maar het voegt eerlijk gezegd vrij weinig toe. Het siert, het geeft iets om naar te kijken, maar het geeft geen extra dimensie aan de muziek.

Pas aan het einde van de set, bij ‘Comfortably Numb’, heeft de band een originele invalshoek. Men laat een grote discobal naar beneden zakken en projecteren daar verschillende lichten op, waardoor heel het Concertgebouw er prachtig verlicht uitziet. Het levert een dromerige sfeer én iets extra’s op.

TAPFS speelt haar set in twee delen, met een half uur pauze ertussen. Uiteraard trapt men af met ‘In the Flesh’ (is er ooit een briljanter nummer gemaakt om een concert mee te openen?) en wat volgt zijn eigenlijk alle bekendere nummers van Pink Floyd, zoals ‘Another Brick in the Wall’ (helaas niet beide delen), ‘Mother’, ‘Money’, ‘Time’ en het hele fijne ‘Sheep’.
Eigenlijk zou The Australian Pink Floyd Show het anders aan moeten pakken. Maak er een clubtour van. Ga langs zalen als Paradiso, Tivoli, 013 en Effenaar voor een redelijke prijs en maak er een iets levendiger geheel van. Muzikaal zit het uiteraard meer dan goed bij TAPFS, maar door zulke hoge prijzen te vragen en op zulke exclusieve plaatsen te spelen leggen ze de lat wel erg hoog en dat is niet nodig. De muziek van Pink Floyd verdient het om gespeeld te blijven worden en deze gasten zijn daar meesters in. Het zou toch erg mooi zijn om deze muziek ook aan de jongere generaties te laten horen?