VERSLAG: George Clinton - 4/9 - 013

George Clinton - 4/9 - 013

Als je het hebt over grootheden van de funk, dan zijn er een viertal namen die onvermijdelijk zijn: James Brown, Sly Stone, Bootsy Collins en George Clinton. Die laatste twee zochten zowel in hun performance als op het muzikale vlak de grenzen van het genre op en voegden een nieuwe dimensie toe aan de, tot dan toe, vooral dansbare muziek. Collins en Clinton brachten met hun bands Parliament en Funkadelic veel experimentele en psychedelische elementen aan in de funkmuziek en noemden het P-funk. Zelfs de dan al gevestigde namen als Stevie Wonder en Curtis Mayfield lieten zich beïnvloeden door de funkexplosie van midden jaren '70 en in de jaren '90 introduceerde Dr. Dre binnen de hiphop de G-funk, gebaseerd op samples van P-funknummers. Alleen James Brown is vaker gesampled.

Collins en Clinton werden al snel ambassadeurs van de funk, mede vanwege de grote concerten die Parliament en Funkadelic gaven. Die concerten waren een soort rariteitenkabinet, waarbij het allemaal niet gek genoeg kon. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen wanneer Funkadelic met George Clinton in 013 staat. De tjokvolle grote zaal bevestigt de status van George Clinton. Opvallend is het aantal jonge mensen, die de eerste golf aan P-funk niet eens hebben meegemaakt. Bootsy Collins is niet aanwezig bij deze incarnatie van Funkadelic en aanvankelijk lijkt het ook twijfelachtig of de inmiddels 67-jarige George Clinton nog wel op het podium zal verschijnen. De oude boef komt namelijk pas na ruim een uur het podium op. Dan begint de show pas écht voor de fans.

Hoewel zichtbaar aanwezig, blijft de bijdrage van George Clinton tot het minimum beperkt. Hij bespeelt geen enkel instrument en gebruikt slechts sporadisch de microfoon om zijn teksten te scanderen. Een groot deel van het optreden staat hij zelfs met zijn rug naar het publiek toe, terwijl de overige bandleden hun uiterste best staan te doen. De meeste zang komt van andere bandleden. Tijdens de gedeeltes van de show waar Clinton op het podium staat komen wel de bekendste nummers voorbij, waaronder 'Give Up The Funk (Tear The Roof Off The Sucker)' en 'Atomic Dog'. Erg opvallend is het grote aantal bandleden. We tellen er zo'n twintig, maar het exacte aantal is onduidelijk, omdat geen van allen tegelijkertijd op het podium staan. Op een gegeven moment loopt zelfs de drummer even weg! Eén van de beste vocale bijdragen vanavond is weggelegd voor de als een jaren '70-gettopooier uitziende Gene Anderson, oftewel Poo-Poo Man. We lachen niet om namen?

George Clinton verdwijnt vervolgens weer ongeveer een uur, om aan het einde van het concert nog even terug te komen. Danser Carlos McMurray, in zijn vermomming van Sir Nose (een soort gettoversie van Cyrano de Bergerac), nodigt allerlei dames uit om op het podium te komen dansen. De ouwe baas voelt zich weer even jong en Clinton ziet zijn kans schoon om zijn heupen nog eens flink te laten wiegen. Hij heeft geen Viagra nodig, hij heeft P-funk. De chaotische en losbandige indruk die Funkadelic wekt heeft een zekere charme, maar de kleurrijke en uitbundige concerten uit de jaren '70 lijken definitief verleden tijd. Juist dít was wat iedereen wilde zien. Die verkleedshow blijft dus uit, maar met een speeltijd van bijna drie uur krijgt de funkliefhebber wel waar voor zijn geld. Ook al is het optreden van George Clinton en Funkadelic maar bij vlagen écht goed.