VERSLAG: Porcupine Tree - 16/10 - 013

Porcupine Tree - 16/10 - 013

Porcupine Tree is in Engeland in 1987 opgericht door zanger en gitarist Steven Wilson. De band kan als beste omschreven worden als prog-rock, terwijl ze dit liever zelf niet zo willen benoemen. Toch zijn de invloeden van de Zweedse metalband Opeth af en toe duidelijk te horen. En zolang Porcupine Tree muziek maakt met maatsoorten waarop 80% van het publiek zijn hoofd niet goed bewegen, mogen wij het bestempelen als progressief.

013 te Tilburg was het toneel voor twee shows op woensdag 15 en donderdag 16 oktober. Beide dagen stonden in het teken van de DVD-opnames. Misschien dat dit juist de reden was dat allebei de concertdagen al snel uitverkocht waren. Volgens Wilson zal de komende DVD zo weinig, danwel geen, overlap hebben met hun vorige live-DVD Arriving Somewhere, die in september 2006 uitgebracht en ook is opgenomen in twee opeenvolgende dagen in oktober het jaar daarvoor. Zullen wij dan ook elf maanden op de release moeten wachten? Steven Wilson vertelde dat er al nieuw materiaal geschreven is en dat ze door zullen gaan met het schrijven van nieuwe nummers om eind 2009 met een nieuwe cd te komen. De 2008/2009-DVD zal dus voornamelijk aansluiten op het ‘Fear of the Blank Planet’-concept. Er zijn op beide dagen wel enkele nummers gespeeld die ook de tracklist van hun vorige live-opnames gehaald hebben. Het nummer ‘Halo’ was voor allebei de avonden de afsluiter. Op de donderdag werd ‘Trains’ gespeeld, volgens Wilson: “Just for fun”.

Overlap met Arriving Somewhere zal er wel zijn; De band staat in exact dezelfde podiumopstelling. Achterin aan de zijkanten opgesteld op een verhoging staan toetsenist Richard Barbieri en drummer Gavin Harrison. Harrison drumt sinds kort ook bij het dubbel-trio King Crimson, als vervanging van Bill Bruford. Al eerder werkte Porcupine Tree samen met muzikanten van King Crimson. Vooraan het podium staan naast elkaar, van rechts naar links: Colin Edwin op basgitaar, Steven Wilson op zang, gitaar en toetsen en tenslotte John Wesley op gitaar en achtergrond zang. John Wesley is geen officieel lid van de band, maar was ook al op de vorige DVD te zien als gitarist.

Het zaalgeluid was subliem; Alle instrumenten, zoals we mogen verwachten van een band als Porcupine Tree, waren duidelijk gedefinieerd te horen in een goede balans. De basgitaar klonk zwaar, dragend en wollig en werd aangevuld door de waanzinnig goed klinkende Sonor-drumkit van Harrison.

Achter het podium was tegen het effen achtergrondgordijn een groot projectorscherm opgehangen. Hierop werden dezelfde videobeelden vertoond als op de twee schermen aan weerszijden van het podium. Aangezien 013 vol stond, was het prettig voor de mensen achterin het publiek een goed beeld te geven van de grafische ondersteuning bij de muziek. Dit geeft een toegevoegde waarde aan het concert, omdat de bandleden redelijk statisch op het podium hun kunsten vertonen. Op de podiumvloer waren met zwarte tape vierkanten afgetekend waar de bandleden moesten staan, om zo goed mogelijk voor de camera gepositioneerd te zijn. Opvallend was dat het publiek op donderdag maar heel weinig last heeft ondervonden van het feit dat het concert opgenomen werd. Er liepen geen cameramensen over het podium. Aan de zijkanten van het podium en voor het podium op een bewegend onderstel waren camera’s opgesteld en op het balkon recht tegenover het podium. Wilson heeft zelfs veel gepraat en uitgelegd tussen de nummers door. Halverwege de set nam hij de tijd om de crew te bedanken. Hij moest halverwege de set de tijd vullen voor de cameramensen om hun banden te wisselen. En zo vertelde hij wat de betekenis is van het nummer ‘Way out of Here’ en dat de moeder van het overleden meisje binnenkort naar een show zal komen, om postuum haar achttiende verjaardag te vieren.

Veel bezoekers hadden kaarten voor beide avonden. Zo concludeerde ook Wilson: “Some of you have changed position, buts some of you are on the exact same spot. That makes it easy for editing the video. ” Het loonde zich om Porcupine Tree tweemaal te gaan zien, want de sets verschilden voldoende van elkaar. Hoewel er iedere avond zeventien nummers op de setlist stonden, was er voor een aantal nummers geen overlap. Bijvoorbeeld de nummers ‘Drown with me’, ‘Cheating the Polygraph’, ‘Prodigal’, ‘Strip the Soul’ en ‘Trains’ werden alleen tijdens de tweede show gespeeld en ‘My Ashes’, ‘Sentimental’, ‘Open Car’, ‘What Happens Now’, ‘Dark Matter’, ‘Blackest Eyes‘ werden alleen op woensdag gespeeld.

Een tweede avond geeft een band de mogelijkheid om nummers opnieuw te spelen, waar het de eerste keer net niet lekker ging. “Yesterday I fucked this one up, so we have to play it again.” Dat zijn de voordelen van het bijwonen van een live-registratie en wellicht zien we onszelf nog terug.