VERSLAG: Blood Red Shoes - 31/10 - Mezz

Blood Red Shoes - 31/10 - Mezz

Dat Blood Red Shoes het goed doen in Nederland moge duidelijk zijn. Grote hit op London Calling, Pinkpop, Lowlands en tal van shows in de zalen. Niet heel vreemd, want het duo Laura-Mary carter en Steven Ansell maken met minimale middelen een hoop geweld. Denk White Stripes versus Nirvana en je komt een heel eind. Mezz is dan ook stijf uitverkocht vanavond en Breda maakt zijn borst nat.

Het voorprogramma van vanavond is de Schots band The Xcerts. Termen als emorock en indiepop omschrijven deze band het best, voornamelijk vanwege het stemgeluid en dat is niet in positieve zin. Het klinkt allemaal alsof je het al twintig keer eerder hebt gehoord. De podiumpresentatie is erg clichématig, de bassist heeft iets te veel naar Fall Out Boy’s Pete Wentz gekeken en het songmateriaal krijgt nergens een eigen gezicht. Tot overmaat van ramp staat het geluid ook veel te hard, waardoor het grootste deel van de aanwezigen blij is als het laatste nummer wordt aangekondigd. Dat vormt alsnog een lichtpuntje door een drumact samen met de drummer van Blood Red Shoes, maar dan is het al te laat. The Xcerts voelde als een tomatensoep voordat je onbeperkt spareribs gaat eten; je hebt er voor betaald dus eet het maar op… let’s get it over with!!

Na een korte pauze gaan de lichten uit en wordt het publiek nog even warm gehouden met Rage Against The Machine. Mezz is een zaal waarbij je van dichtbij kunt genieten van live muziek en geeft de bezoeker een knus en huiselijk gevoel. Dit wordt vanavond nog eens versterkt door een aantal ouderwetse lampen op het podium en het feit dat de drumkit voor op het podium staat. De interactie tussen publiek en band wordt dus optimaal benut en dat komt dit optreden van Blood Red Shoes zeker ten goede. Drummer Steven Ansell is de praatgrage jonge hond die de flauwe grapjes uit zijn mouw schudt, terwijl gitaar-chick Lara-Mary Carter schuchter achter haar poeslieve uitstraling schuilgaat als ze er op los ragt. Samen met de aanstekelijke grungerock een ontwapenende combinatie die voor een groot deel hun populariteit verklaart.

Alle krakers van debuutalbum Box of Secrets komen voorbij afgewisseld met een aantal nieuwe songs. Dit nieuwe materiaal is scherp en melodieuzer en maakt duidelijk dat er nog genoeg rek zit in de relatief simpele muzikale formule van Blood Red Shoes. Ook nummers als I Wish I Was Someone Better, adhd en It’s Getting Boring By The Sea laten duidelijk horen dat de formule ‘Less is more’ goed opgaat voor deze band. Een uitverkochte zaal, een goed gemutste band en een dosis songs die het publiek in beweging kunnen brengen dus. Je zou zeggen dat alle facetten voor een feestelijke avond aanwezig zijn, sensationeel wordt het nergens. Het publiek laat weten het wel naar hun zin te hebben, maar blijft tam op de plaats. Blood Red Shoes heeft eerder dit jaar zalen tot een stomende kookpot omgetoverd, maar daar is vanavond geen sprak van. Misschien ligt het aan het publiek in Breda dat er niet helemaal voor wil gaan en wat conservatiever is dan de gemiddelde festivalbezoeker of Amsterdammer, misschien is het een vorm van overdaad die schaadt wegens het vele touren. Het optreden is zeker niet slecht, maar voor een energieke band als deze is degelijkheid niet de optimale concertervaring en dat laat ondergetekende achter met het gevoel dat er meer in had gezeten.